запячы́ся сов., в разн. знач. запе́чься;

ка́ша до́бра ~пякла́ся — ка́ша хорошо́ запекла́сь;

кроў ~пякла́ся — кровь запекла́сь;

гу́бы ~пяклі́ся — гу́бы запекли́сь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плоць ж. плоть;

○ кра́йняя п. — анат. кра́йняя плоть;

◊ п. ад пло́ці — плоть от пло́ти;

п. і кроў — плоть и кровь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стыть несов., прям., перен. стыць;

суп сты́нет на столе́ суп сты́не на стале́;

◊

кровь сты́нет в жи́лах кроў сты́не ў жы́лах.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

spurt​2 [spɜ:t] v.

1. біць струме́нем;

Blood spurted from the wound. Кроў хлынула з раны.

2. рабі́ць рапто́ўнае намага́нне;

spurt to catch a train імча́цца, каб паспе́ць на цягні́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cyrkulować

cyrkul|ować

незак. цыркуляваць;

krew ~uje w organizmie — кроў цыркулюе ў арганізме

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

скарэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які скарэў, стаў сухім; зацвярдзелы. [Старшына] накінуў на распацелую спіну скарэлы ад гразі шынель. Быкаў. Шурпатая добрай матулі рука, лагодная, быццам у спёку рака, абмыла на ранах скарэлую кроў, укрыла старанна гаротных сыноў. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тру́нак, ‑нку, м.

Абл. Алкагольны напітак. Прыемна ў дом зайсці з дарогі, Дзе рады вам гаспадары, Дзе вас частуюць, што ёсць змогі, Дзе трунак знойдзецца стары. Такі, што чарачка-другая Вам разагрэе ў сэрцы кроў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ледзяне́ць veréisen vi (s), zu Eis wérden; перан. erstárren vi (s);

кроў ледзяне́е (ад жаху) das Blut érstarrt [gerínnt, stockt, gefríert] in den Ádern (vor Grauen)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

запячы́ся

1. gebácken sein (спячыся); sich bräunen, gebräunt sein (падрумяніцца);

2. (пра кроў) gerínnen* vi (s);

3.:

гу́бы запе́кліся die Líppen sind áufgeplatzt [ríssig gewórden]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Руда́ 1 ’прыродная мінеральная сыравіна з металамі або іх злучэннямі’ (ТСБМ). У тым жа значэнні ўкр., рус. руда́, польск., в.-луж. ruda, чэш., славац. ruda, славен. rúda, серб.-харв. ру́да, балг. ру́да́. Прасл. *ruda ад і.-е. кораня *reudh‑ (*roudh‑/*rudh‑) ’чырвоны, руды, рыжы’. Суадносіцца з прасл. *rudъjь ’руды, чырвоны, рыжы’, гл. руды (Трубачоў, Этимология–1988–1990; ESJSt, 13, 781). Адносна сувязі з і.-е. *r(e)udh‑ ’медзь’ гл. Глухак, 533; Нов. в рус. этим., 1, 199.

Руда́ 2 ’красільнае рэчыва, што змяшчаецца ў ільняным палатне, выводзіцца з палатна вымочваннем і адбельваннем’ (Сл. Брэс.). Ад руды (гл.) як чэрня ’чорная фарба, чорнае адзенне’ < чорны, голя ’голае месца’ і пад.

Руда́ 3 ’рудая вада на балоце’ (навагр., Нар. сл.; Сл. ПЗБ), ’іржа, іржавы налёт’ (ТС), ’гразь’ (Нас., Мат. Маг., Касп.). Гл. руда 2, руды.

Руда́ 4 ’кроў’ (Нас., Гарэц.). Укр., рус. руда́ ’тс’. Выводзяць з руда 3, магчыма, у выніку табуізацыі слова кроў (Фасмер, 3, 513 з літ-рай), або з першаснага значэння ’штосьці чырвонае’ (Борысь, SEK, 4, 188), параўн. ст.-інд. rudhirám ’кроў’ (< і.-е. *roudh‑ ’чырвоны, руды’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)