абму́ляцца сов. натере́ть (что); (ударяя) наби́ть (что);

конь ~ляўся — ло́шадь натёрла (наби́ла) себе́ хо́лку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

хо́дкі в разн. знач., разг. хо́дкий;

х. тава́р — хо́дкий това́р;

х. конь — хо́дкая ло́шадь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

spotty [ˈspɒti] adj.

1. BrE прышчава́ты (твар);

a spotty dog рабы́ саба́ка;

a spotty horse пярэ́сты конь

2. AmE пляшы́вы; страка́ты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гуж, ‑а; мн. гужы, ‑оў; м.

Скураная ці вераўчаная пятля, пры дапамозе якой хамут злучаюць з дугой і аглоблямі. Уцягнуць гужы ў хамут. □ Конь аглобляй зачапіўся за сасёнку, гуж упёрся ў ствол, і конь спыніўся. Пестрак.

•••

Брацца (узяцца) за гуж гл. брацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змаркатне́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Маркотны, сумны. Конь стаяў змаркатнелы, пануры, Кроў сцякала з нагі варанога. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буцэфа́л, ‑а, м.

Дзікі конь, які, паводле падання, быў уціхаміраны Аляксандрам Македонскім і доўга яму служыў.

[Грэч. Bukephalos — клічка дзікага каня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перасі́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

Празмерна напружваючы сілы, змучыць, надарваць сябе. Перасіліўся конь у цяжкім возе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праржа́ць, ‑ржу, ‑ржэш, ‑ржэ; ‑ржом, ‑ржаце; зак.

1. Абазвацца ржаннем. Конь праржаў.

2. Паржаць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тарпа́н, ‑а, м.

Дзікі конь, які вадзіўся ў Еўропе і быў вынішчаны ў канцы 19 ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Варане́ц ’вараны конь’ (Шн., 2). Да вараны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)