lawsuit

[ˈlɔsu:t]

n.

судо́вы працэ́с, судо́вая спра́ва, суд -у́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Old Bailey

Гало́ўны Суд для крыміна́льных спра́ваў у Лёндане

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

appellate

[əˈpelət]

adj.

апэляцы́йны

appellate court (judge) — апэляцы́йны суд (судзьдзя́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прися́жный

1. (принявший присягу) уст. прыся́жны;

прися́жные заседа́тели уст. прыся́жныя засяда́целі;

прися́жный пове́ренный уст. прыся́жны паве́раны;

2. разг. заўзя́ты; (всегдашний) заўсёдны;

прися́жный шутни́к заўзя́ты жартаўні́к;

3. сущ., уст. прыся́жны, -нага м.;

суд прися́жных суд прыся́жных.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

твори́ть​I несов.

1. (создавать), ствара́ць;

твори́ть но́вую жизнь ствара́ць но́вае жыццё;

2. (делать) рабі́ць; чыні́ць; (что-л. плохое) вытвара́ць, вырабля́ць;

твори́ть добро́ рабі́ць дабро́;

твори́ть суд чыні́ць суд;

твори́ть вся́кие безобра́зия рабі́ць усяля́кія га́дасці.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ГАЛО́ЎНЫ ЛІТО́ЎСКІ ТРЫБУНА́Л,

вышэйшы апеляцыйны суд у ВКЛ, гл. Трыбунал Вялікага княства Літоўскага.

т. 4, с. 469

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ДЗЯРЖА́ЎНЫ АБВІНАВА́ЎЦА,

службовая асоба, якая падтрымлівае перад судом абвінавачанне па крымінальнай справе. У Рэспубліцы Беларусь, некаторых інш. краінах функцыі Дз.а. выконвае пракурор. Удзел Дз.а. ў суд. разборы спраў — адна з формаў пракурорскага нагляду за выкананнем законнасці. Парадак удзелу Дз.а. ў суд. разборы рэгламентуецца працэсуальным заканадаўствам.

т. 6, с. 146

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

odwoławczy

юр. касацыйны;

sąd odwoławczy — касацыйны суд

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Манда́т ’паўнамоцтвы’, ст.-бел. мандатъ (мондатъ) ’каралеўскі ўказ’, ’выклік на суд’ (XIV ст.) запазычана са ст.-польск. mandat, якое з лац. mandātum ’даручэнне’ (Булыка, Лекс. запазыч., 57; Жураўскі–Крамко, Зб. Крапіве, 142).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нядба́йства, ‑а, н.

Абыякавыя, нядобрасумленныя адносіны да сваіх абавязкаў, спраў. [Ваўчок:] — За нядбайства, за злоўжыванне маім давер’ем буду аддаваць пад суд і не пагляджу ні на якія прычыны. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)