2.узнач.прым. Які знаходзіцца ў стане гневу. Міколка з дзедам, не кідаючыся дужа ў спрэчкі, адразу ж падаліся вон з вагона, далей ад разгневанай маці.Лынькоў.// Які выяўляе гнеў. — Забойцы, ірады, што вы робіце! — крычала разгневаным голасам старая маці.Дамашэвіч.[Язэп] бачыў злосныя, разгневаныя вочы жанчын і разумеў, што ніякая сіла не можа ўжо спыніць іх.Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
1.Разм. Украсці, цішком узяць для сябе што‑н. чужое. Ну, чым кепскія нашы местачковыя суседзі.., што яны благое зрабілі.., хіба толькі, як я памятаю, хлопцы пару гусей скралі, дык гэта ж глупства.Лынькоў.// Сілаю забраць. Тваіх здабыткаў ворагу не скрасці, Як не спыніць нястрымны часу рух.Звонак.// Пераманіць. Скрасці гарманіста з вечарынкі.
2.Зак.да скрадваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
stóppen
1.
vt
1) спыні́ць, прыпыні́ць; заблакірава́ць
den Lohn ~ — замаро́жваць зарабо́тную пла́ту
2) засяка́ць час (секундамерам)
2.
vi спыні́цца, засто́парыцца
mítten im Satz ~ — спыні́цца на паўсло́ве
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ко́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак.
1.што, а таксама з чым і з інф. Завяршыць, давесці да канца, закончыць.
К. касьбу.
К. з рамонтам.
К. чытаць.
2.што чым. Зрабіць што-н. у заключэнне, закончыць чым-н.
К. артыкул цытатай.
К. выступленне заклікамі.
3.што, з чым і з інф. Палажыць канец чаму-н., спыніць што-н.
К. гулянкі.
К. з п’янствам.
К. бяздзейнічаць.
4.што. Завяршыць навучанне дзе-н.
К. аспірантуру.
5.каго (што). Звесці са свету (разм.).
◊
Дрэнна (кепска) кончыць — пра ганебны канец чыйго-н. жыцця або дзейнасці.
Кончыць жыццё — памерці.
|| незак.канча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
zaniechać
зак.czego адмовіцца ад чаго; перастаць што рабіць; спыніцьшто; пакінуць што;
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
ábbrechen
*
1.
vt
1) адло́мваць
2) зно́сіць
3) перарва́ць, спыні́ць
2.
vi(s)
1) адлама́цца
2) спыня́цца, абрыва́цца, канча́цца
das Gespräch brach kurz ab — размо́ва адра́зу перапыні́лася
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
паўсло́ван.:
на паўсло́ва auf ein Wort, auf ein paar Wórte;
на паўсло́ве (спыніць, абарваць) mítten im Satz;
ні паўсло́ва kéine Sílbe;
з паўсло́ва (зразумець, здагадаццаі г. д.) bei der érsten Ándeutung, sofórt, auf Ánhieb
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
абарва́цьI
1.ábreißen*vt; zerréißen*vt (разарваць);
2. (спыніць) ábbrechen*vt;
абарва́ць размо́ву das Gespräch ábbrechen*;
3. (прымусіцькаго-н.змоўкнуць) j-n unterbréchen*; j-m ins Wort fállen*; j-m über den Mund fáhren*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пашале́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
1.(1і2ас.адз.неўжыв.). Ашалець, стаць шалёным — пра ўсіх, многіх. Коні ўжо як бы пашалелі, яны не беглі, а ляцелі, і здавалася, што ўжо ніякая сіла не спыніць іх, не затрымае.Сабаленка.
2.Разм. Пабыць некаторы час у стане крайняга раздражнення. [Беразоўскі:] — Ты, Макар, у пакой не лезь! Ацірайся на кухні. Забаўляй гэтую рыжую Мар’яну. Няхай трохі пашалее Кашч.Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адмяні́ць, ‑мяню, ‑меніш, ‑меніць; зак., што.
1.Спыніць існаванне чаго‑н.; ліквідаваць. У Рубанаўцы калісь хутары зрабілі, потым вайна, рэвалюцыя, хутары самі рубанаўцы адмянілі.Галавач.// Аб’явіць што‑н. раней прынятае, узаконенае несапраўдным; скасаваць. Адмяніць прысуд. □ [Сцяпан Тамашэвіч:] — Мы склікалі агульны сход жыхароў і імем Савецкай улады адмянілі загады акупацыйных улад.Залескі.// Даць распараджэнне, каб аб’яўленае, намечанае не адбылося. Адмяніць экскурсію. Адмяніць паездку за горад.
2. Замяніць па тое, што больш падыходзіць; абмяняць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)