ра́дзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца; незак., з кім.

1. Прасіць у каго-н. рады (у 1 знач.).

Да бацькі заўсёды ішлі р.

2. Мець з кім-н. раду (у 2 знач.), раіцца.

Сябры сталі р., што рабіць далей.

|| зак. пара́дзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

спецыялізава́цца, -зу́юся, -зу́ешся, -зу́ецца; -зу́йся; зак. і незак., на чым, па чым, у чым.

1. Набыць (набываць) спецыяльныя веды, якую-н. спецыяльнасць.

С. па садаводстве.

2. Дзейнічаць, развівацца ў выразна акрэсленым кірунку; мець спецыяльнае прызначэнне.

С. па вытворчасці гадзіннікаў.

|| наз. спецыяліза́цыя, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

меркава́ць

(польск. miarkować, ад ням. merken)

1) разважаць, думаць; рабіць дапушчэнні;

2) мець намер, план.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Клі́кацца ’падтрымліваць сувязь, мець зносіны’ (Нар. словатв.). Параўн. клікаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ра́хнуць ’мець выключную прыхільнасць’ (Нас.). Да рахаць 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

verúrsachen

vt прычыня́ць, выкліка́ць, мець за прычы́ну, мець (сваёй) прычы́най, ствара́ць наго́ду

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

zurǘckkönnen

* vi

1) мець магчы́масць вярну́цца

2) мець магчы́масць адмо́віцца (ад пачатага)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Аканава́ць ’абяцаць, намеціць (= мець намер)’ (Касп.), магчыма, праславянскі архаізм. Тады да прасл. kaniti: серб.-харв. ка́нити ’мець намер’, балг. каня, макед. кани ’тс’. Параўн. яшчэ балг. каня ’запрашаць, прапанаваць’ макед. кани ’тс’ (Мартынаў, SlW, 62). Бернекер (1, 561) супастаўляе з лац. cōnor ’мець намер, намагацца’. Супраць Вальдэ-Гофман, 1, 262. Параўн. таксама Покарны, 564. Скок (2, 34) звязвае з прасл. konati, konъ (гл. канец). Неверагодна. Гл. канькаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

юти́ться несов.

1. (иметь пристанище) мець прыту́лак, тулі́цца;

2. (помещаться на небольшом пространстве) тулі́цца, мясці́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

звя́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. Незак. да звязаць (у 1–8 і 10 знач.).

2. без дап. Мець вяжучыя ўласцівасці. Вапна звязвае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)