ую́чны Last, Pack;
ую́чная жывёла Lásttier n -(e)s, -e;
ую́чны конь Páckpferd n -es, -e;
ую́чнае сядло́ Pácksattel m -s, -sättel
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Звер ’дзікая жывёла’. Рус. зверь, укр. звір, польск. zwierz, в.-луж. zwěrjo, н.-луж. zwéŕe, чэш. zvěř, славац. zver, славен. zvę̂r, серб.-харв. зве̑р, зви̏јер, балг. звяр, макед. sвер. Ст.-слав. звѣрь. Ст.-рус. звѣрь. Ст.-бел. звер (Скарына). Прасл. zvěrь < і.-е. gʼhu̯ēr‑ ’дзікая жывёла’: літ. žvėrìs, лат. zvērs, ст.-прус. він. скл. мн. л. swirins, грэч. θήρ, ‑ος ’звер’, лац. ferus ’дзікі’. Фасмер, 2, 87; Шанскі, 2, З, 79; БЕР, 1, 625; Скок, 3, 666–667; Голуб-Копечны, 440; Махэк₂, 720; Копечны, Zákl. zásoba, 429; Траутман, 374–375; Покарны, 1, 493.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гепа́рд
(фр. guépard)
буйная драпежная жывёла сям. кашачых, якая водзіцца ў Азіі і Афрыцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
джэйра́н
(цюрк. džejran)
парнакапытная жывёла роду газелей, пашыраная ў пустыннай і паўпустыннай мясцовасцях Азіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ква́га
(н.-лац. quagga, з мовы гатэнтотаў)
жывёла сям. конепадобных, якая жыве ў Афрыцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
паго́н 1, ‑у, м.
Дарога, па якой гоняць жывёлу на папас. Туман бялее над балотам, Дзяр[к]ач завёў траскучы спеў, Жукі лятаюць па-над плотам, Жывёла йдзе з пагону ў хлеў... Чарот.
паго́н 2, ‑а, м.
Наплечны знак адрознення. На.. [Сцяпанавых] плячах красаваліся капітанскія пагоны сапёра. Корбан. Сукно гімнасцёрак пацямнела пад рамянямі і пагонамі. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пазаво́дзіцца, ‑дзіцца; ‑дзімся, ‑дзіцеся, ‑дзяцца; зак.
1. (1 і 2 ас. мн. не ўжыв.). Завесціся, з’явіцца, узнікнуць — пра ўсіх, многіх або ўсё, многае. Пазаводзілася жывёла ў гаспадарцы.
2. (1 і 2 ас. мн. не ўжыв.). Пачаць дзейнічаць — пра ўсе, многія механізмы. Маторы пазаводзіліся.
3. перан. Разм. Пачаць бойку, спрэчку — пра ўсіх, многіх.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
о́пытный
1. (о человеке) во́пытны, спрактыкава́ны;
2. (относящийся к опытам) дасле́дчы, до́следны;
о́пытная сельскохозя́йственная ста́нция до́следная сельскагаспада́рчая ста́нцыя;
о́пытное живо́тное до́следная жывёла;
о́пытное по́ле до́следнае по́ле.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Сенгнгус (сенгогусъ) ‘нейкая хвароба рагатай жывёлы, выкліканая паяданнем павуціны з травой, пасля чаго выяўляецца цячэнне сліны і жывёла перастае прымаць ежу’; для лячэння “бросаютъ кровь и стираютъ дегтем носовые отверстия, языкъ и крестецъ” (навагр., Яшк. Мясц.). Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Wíederkäuer
m -s, -
1) жва́чная жывёла
2) разм. чалаве́к, які́ паўтара́е адно́ і то́е ж
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)