раскало́цца сов.

1. расколо́ться;

пале́на ~ло́лася папала́м — поле́но расколо́лось попола́м;

лёдавая паве́рхня ~ло́лася — ледо́вая пове́рхность расколо́лась;

2. перен. (распасться) расколо́ться;

гру́па ~ло́лася на два ла́геры — гру́ппа расколо́лась на два ла́геря

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ДЗІЯМІ́ДА АСТРАВЫ́,

два астравы і скалы ў Берынгавым праліве. Зах. в-аў Ратманава (пл. каля 10 км2) належыць Расіі, усх. в-аў Крузенштэрна і скала Фэруэй — ЗША. Адкрыты ў 1728 экспедыцыяй В.Берынга.

т. 6, с. 123

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ГО́МЕЛЬСКІЯ ЛЕСАПІ́ЛЬНЫЯ ФА́БРЫКІ.

Два самастойныя прадпрыемствы ў Гомелі. Першае дзейнічала ў 1898, працавала 80 рабочых. Другое дзейнічала ў 1913—14 (100 чал.), вырабіла дошак, шпунтавога вагоннага матэрыялу і інш. на 200 тыс. руб.

т. 5, с. 349

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Межытока ’мокрая дарога паміж двума азёрамі ці балотамі; дарога, якая злучае два возеры ці балоты’ (ТСБМ), ’рукаў, які злучае два возеры’ (смал., КЭС), рус. арханг. межито́к ’тс’. Бел.-паўн.-рус. ізалекса. Да ток і меж (гл.). Параўн. таксама паўн.-рус. межу́ток ’прамежак’, ’суткі паміж пабудовамі’, ’мяжа’, іркуц. ’прастора паміж двума азёрамі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

common measure, common time

Mus. па́рны такт (на два або́ чаты́ры)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

twopenny

[ˈtʌpəni]

adj.

1) які́ кашту́е два пэ́нсы

2) Figur. та́нны, бязва́ртасны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вярэ́ці ’месца на два ці чатыры бакі абапал чаго-небудзь’ (ст.-дар., Яшк.). Да вярэ́цея (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

а́мба

(рус. амба, ад іт. ambo = два нумары латарэйнага білета)

разм. усё, канец.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

біена́ле

(іт. biennale)

назва мастацкіх выставак, якія адбываюцца рэгулярна раз у два гады.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вірале́

(фр. virelai, ад virer = кружыцца)

шасцірадковая страфа, інтанацыйна падзеленая на два трохрадкоўі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)