абу́тнік, ‑а, м.

Той, хто працуе ў абутковай прамысловасці. Нясуць працоўныя рапарты Першамаю.. стваральнікі новых станкоў і машын, абутнікі, швейнікі, харчавікі. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэнатуралізава́цца, ‑зуюся, ‑зуешся, ‑зуецца; зак. і незак.

1. Выйсці (выходзіць) з падданства той ці іншай дзяржавы.

2. толькі незак. Зал. да дэнатуралізаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павару́швацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Варушыцца злёгку або час ад часу. Тым часам то той, то другі паварушваўся на нарах, абуджаўся. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́зачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да павозкі. Павозачны кузаў.

2. у знач. наз. паво́зачны, ‑ага, м. Той, хто кіруе коньмі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паддаўкі́, ‑оў; адз. няма.

Разм. Гульня ў шашкі, у якой выйгравае той, хто хутчэй аддасць усе свае шашкі праціўніку. Гуляць у паддаўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лакаліза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. лакалізаваць; абмежаванне дзеяння той ці іншай з’явы пэўнай прасторам. Лакалізацыя ачагоў заражэння. Лакалізацыя ваенных дзеянняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прагназі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Той, хто займаецца прагназіраваннем.

2. Метэаролаг, які складае прагнозы надвор’я і гідралагічных умоў (рэжымы водных басейнаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадаўжа́льнік, ‑а, м.

Той, хто прадаўжае справу, ідэі свайго папярэдніка. Піліп Пестрак — цудоўны прадаўжальнік лепшых традыцый, якія склаліся ў беларускай літаратуры. Кучар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непрыкме́тнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць непрыкметнага. З той жа ціхай непрыкметнасцю, з якою надышоў гэты хмарны і непагодлівы вечар, пачаўся .. рэдкі дождж. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плаксу́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто часта плача, плакса. [Стары:] — А вось гэты плаксун, — ён кіўнуў у бок калыскі, — са мной застаўся. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)