дэй
(тур. dayi)
1) ганаровае званне ў янычарскіх войсках;
2) тытул правіцеля Алжыра ў 1671—1830 гг.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
мандары́н м
1. бат (плод) Mandaríne f -, -n;
2. бат (дрэва) Mandarínenbaum m -s, -bäume;
3. гіст (высокі тытул у Кітаі) Mandarín m -(e)s, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
каро́ль, караля́, мн. каралі́, каралёў, м.
1. Адзін з тытулаў манарха, а таксама асоба, якая носіць гэты тытул.
Іспанскі к.
2. перан., чаго або які. Манапаліст у якой-н. галіне прамысловасці і гандлю.
3. перан., чаго або які. Пра таго, хто вылучаецца сярод іншых у якой-н. галіне дзейнасці, хто дасягнуў дасканаласці.
К. пейзажу.
4. Галоўная фігура ў шахматнай гульні.
5. Ігральная карта, на якой намалявана мужчынская фігура ў кароне.
|| ж. карале́ва, -ы, мн. -ы, -ле́ў (да 1 знач.).
|| прым. карале́ўскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
інфа́нт
(ісп. infante, ад лац. infans, -ntis = немаўля, дзіця)
тытул прынцаў каралеўскага роду ў манархічнай Іспаніі і Партугаліі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
кронпры́нц
(ням. Kronprinz)
тытул наследніка трона ў Германіі і Аўстра-Венгрыі ў часы манархічнага праўлення (да 1918 г).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Caesar
[ˈsi:zər]
n.
1)
а) Цэ́зар (імя́)
б) цэ́зар -а m. (ты́тул)
2) імпэра́тар -а, ке́сар -а m
3) аўтакра́т -а, дыкта́тар -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
title
[ˈtaɪtəl]
1.
n.
1) загало́вак -ўка m., ты́тул -а m.
2) ты́тул -у m.; ранг -у m.
3) першынство́ n.
the tennis title — пе́ршае ме́сца ў тэ́нісе
4) Law ку́пчая f.
5) назо́ў -ву m.
There are 5,000 titles in our library — У на́шай бібліятэ́цы ёсьць 5,000 назо́ваў кніг
2.
v.t.
тытулава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
venerable
[ˈvenərəbəl]
adj.
1) го́дны паша́ны, глыбо́капаважа́ны; шано́ўны
2) старада́ўны, вяка́мі шанава́ны
venerable customs — стары́я, вяка́мі шанава́ныя звы́чаі
3) дасто́йны (ты́тул духо́ўнай асо́бы)
4) прападо́бны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
султа́н 1, ‑а, м.
У некаторых мусульманскіх краінах Усходу — спадчынны тытул манархаў. // Асоба, якая носіць гэты тытул. Потым, у дванаццатым стагоддзі, султан Абд-эль Мумін, першы султан з дынастыі Альмахадаў, заснаваў у гэтай мясцовасці ўмацаваны вайсковы лагер. В. Вольскі.
[Тур. sultan ад араб.]
султа́н 2, ‑а, м.
1. Упрыгожанне з пёраў ці конскіх валасоў на галаўных уборах, пераважна ў ваенных, а таксама на галовах коней пры ўрачыстых цырымоніях. [Станіслаў Юрага] быў апрануты ў сіні шынель з бліскучымі эпалетамі, на галаве ківер з султанам. С. Александровіч. // перан. Слуп, струмень пары, дыму і пад., які ўзнімаецца ўгору. Пералятаючы лінію фронту, [Сцяпанаў] зірнуў налева. Прыкмеціў над нямецкімі акопамі бурыя султаны разрываў снарадаў. Алешка. Полымя набрала сілу зноў, і дым чорнымі грывастымі султанамі ўзнімаўся высока ўгору і толькі там расплываўся. Савіцкі.
2. Суквецце многіх злакаў у выглядзе мяцёлкі. Султаны кукурузы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
баро́нства, ‑а, н.
1. Годнасць і тытул барона.
2. Уладанне, памесце барона. Хоць зямля Англіі была падзелена пасля нарманскага заваявання на гіганцкія баронствы, якія нярэдка ўключалі ў сябе да 900 старых англасаксонскіх лордстваў кожнае, тым не менш яна была ўсеяна дробнымі сялянскімі гаспадарамі і толькі ў асобных месцах паміж гэтымі апошнімі залягалі буйныя панскія памесці. Маркс.
3. зб. Вароны. З’ехалася баронства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)