ігу́мен

(гр. hegoumenos = кіраўнік)

настаяцель праваслаўнага мужчынскага манастыра.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

капельма́йстар

(ням. Kapelmeister)

кіраўнік тэатральнага, ваеннага, сімфанічнага аркестра.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Правады́р ’ідэйны, палітычны кіраўнік партыі, клана’, ’той, хто кіруе племям, войскам, атрадам’ (ТСБМ, Гарэц.). Укр. провода́рь, проводи́рь ’праваднік, важаты’. Ад праводзіць з усх.-слав. суф. *‑yrʼ, параўн. павадыр. Меркаванні Кюнэ (Poln., 90) пра польскі ўплыў беспадстаўныя, гл. Банькоўскі, 2, 796.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

іма́м

(тур. imam, ад ар. imam = які знаходзіцца наперадзе)

1) правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу;

2) духоўны і свецкі кіраўнік мусульманскай абшчыны;

3) кіраўнік богаслужэння ў мячэці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

управи́тель уст.

1. (учреждения, хозяйства) кіраўні́к, -ка́ м.; (заведующий) зага́дчык, -ка м.; (администратор) адміністра́тар, -ра м.;

2. (имения) акано́м, -ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Маёр ’афіцэрскае званне ў арміі, міліцыі, вышэйшае за капітана’ і ’асоба, якая яго носіць’ (ТСБМ), ст.-польск. майоръ ’начальнік’, ’кіраўнік’ (1711 г.). Запазычана з польск. major < ням. Major < ісп. mayor, якое з лац. maior ’большы, старэйшы’ (Булыка, Запазыч., 195; Голуб-Ліер, 299).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rector

[ˈrektər]

n.

1) рэ́ктар -а m.; про́башч -а m., настая́цель пара́фіі або́ сабо́ра

2) кіраўні́к -а́, дырэ́ктар -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

прэм’е́р-міійстр

(фр. premier ministre)

кіраўнік урада, кабінета міністраў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

мэр

(фр. maire, ад лац. major = старшы)

кіраўнік гарадской адміністрацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

інтэнда́нт

(фр. intendant = кіраўнік, загадчык)

ваеннаслужачы, які займаецца вайсковай гаспадаркай і забеспячэннем воінскіх часцей і ўстаноў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)