пусты́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (разм.).

1. Гумавая соска для груднога дзіцяці; падманка.

2. перан. Аб кім-, чым-н. пустым і легкадумным, аб чым-н. беззмястоўным (пагард.).

Гэта п. толькі пра ўборы думае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

i.e.

[,aɪˈi:]

id est

(лац.) г.зн., гэ́та зна́чыць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

it is his doing

Гэ́та ён зрабіў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

That will not do

Гэ́та ня до́бра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

тэрміні́зм

(ад лац. terminus = слова, тэрмін)

ідэалістычнае філасофскае вучэнне, якое сцвярджае, што агульныя паняцці — гэта словы, якія не маюць адпаведнасцей у аб’ектыўнай рэальнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

merely [ˈmɪəli] adv. то́лькі; про́ста;

This is merely the latest example of his cruelty. Гэта толькі апошні прыклад яго жорсткасці;

It’s not merely broken, it’s ruined. Гэта не проста па ламана, гэта канчаткова знішчана.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ты́чыцца (каго, чаго) несов. каса́ться, име́ть отноше́ние (к кому, чему);

гэ́та мяне́ не т. — э́то меня́ не каса́ется;

гэ́та не т. спра́вы — э́то не име́ет отноше́ния к де́лу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

густ, -у, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Адчуванне, разуменне прыгожага.

Апранацца з густам.

2. Схільнасць да чаго-н.

У розных людзей розныя густы.

Гэта мне па гусце (падабаецца).

3. Стыль, манера.

Зрабіць падарунак на свой г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даўно́, прысл.

1. Многа часу таму назад, раней.

Д. гэта было.

2. На працягу доўгага часу.

Ён д. тут жыве.

◊

Даўно б так! — ужыв. пры адабрэнні чыйго-н. учынку.

З давён-даўна — з даўніх часоў.

|| ласк. даўне́нька (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзі́ва, -а, мн. -ы, -аў, н.

Тое, што выклікае здзіўленне, цуд.

Сапраўднае д.

Што за д.? Вось гэта дык д.!

◊

Дзіва дзіўнае (разм.) — вялікае дзіва.

Дзіву давацца (разм.) — моцна здзіўляцца.

На дзіва (разм.) — надта добра (удацца, выйсці, атрымацца).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)