Verbum

во́бразны, -ая, -ае.

Які змяшчае ў сабе вобразы, паказвае што-н. у вобразах; яскравы, яркі, жывы.

Вобразнае абагульненне ўбачанага.

Гаварыць вобразна (прысл.).

|| наз. во́бразнасць, -і, ж.

В. паэтычнай мовы.

вя́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Падаваць час ад часу слабы голас.

2. Гаварыць пустое, не вартае ўвагі.

|| аднакр. вя́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. вя́канне, -я, н.

перакана́ны, -ая, -ае.

1. Цвёрда ўпэўнены ў чым-н., які выражае ўпэўненасць.

П. ў сваёй праваце.

Гаварыць перакананым тонам.

Пераканана (прысл.) сцвярджаць.

2. Непахісны ў сваіх поглядах.

П. матэрыяліст.

перары́ў, -ры́ву, мн. -ры́вы, -ры́ваў, м.

1. Разрыў чаго-н. на часткі, а таксама месца разрыву.

П. провада.

2. Тое, што і перапынак.

Гаварыць з перарывамі.

П. у стажы.

распла́кацца, -пла́чуся, -пла́чашся, -пла́чацца; -пла́чся; зак.

1. Пачаць моцна плакаць.

Дзіця расплакалася.

2. перан. Пачаць расчулена гаварыць, жаліцца, імкнучыся выклікаць спачуванне (разм.).

Ён умее так р., што расчуліць любога.

сарамата́, -ы́, ДМ -маце́, ж. (разм.).

1. Сорам, ганьба.

С. якая!

Нельга ж так гаварыць.

2. Пачуццё маральнай адказнасці за свае паводзіны.

Не мець ніякай сараматы так рабіць.

крыча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; незак.

1. Абзывацца крыкам (у 1 знач.); паднімаць крык.

К. ад болю.

Крычаць, што аж у Крычаве чуваць!

2. Гучна гаварыць.

Не трэба к., гавары спакойна.

3. на каго (што). Гаварыць з кім-н. рэзкім тонам, лаяць каго-н.

К. на дзяцей.

4. перан. Шмат гаварыць пра каго-, што-н., многа пісаць у друку, прыцягваючы агульную ўвагу.

Так і крычаць газеты аб перамогах.

Аб такой падзеі нельга многа к.

◊

Крычма крычаць (разм.) — вельмі моцна крычаць (ад страху, крыўды і пад.).

Хоць гвалт (каравул) крычы (разм.) — пра цяжкае бязвыхаднае становішча.

|| аднакр. кры́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні (да 1 і 3 знач.).