паадпіло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Адпілаваць адно за другім усё, многае. Паадпілоўваць галіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадшрубо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Адшрубаваць адно за другім усё, многае. Паадшрубоўваць гайкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадшчэ́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Адшчапіць адно за другім усё, многае. Паадшчэпліваць зашчапкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паапаражня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.

Апаражніць адно за другім усё, многае. Паапаражняць бітоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падві́д, ‑у, М ‑відзе, м.

У сістэматыцы раслін і жывёл — адно з падраздзяленняў віду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ракі́ціна, ‑ы, ж.

Адно дрэва ракіты. Цаніць азёрнае вады Прыйшла ракіціна ля берага. Ляпёшкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

састыкава́цца, ‑куецца; зак.

Злучыцца адно з адным. Ракеты зблізіліся на арбіце і аўтаматычна састыкаваліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзіна...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.:

1) які мае толькі адно, звязаны толькі з чым-н. адным, напр.: адзінабожжа, адзінаверства, адзінаспадчыннасць, адзінашлюбнасць;

2) які робіцца, ажыццяўляецца толькі адным, адзіным або адзін на адзін, напр.: адзінаначалле, адзінаўладдзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыгна́ць², -ганю́, -го́ніш, -го́ніць; -гані; -гна́ны; зак., што да чаго (спец.).

Прыладзіць так, каб адно да аднаго падыходзіла па памерах.

П. вечка да бочкі.

|| незак. прыганя́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыго́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

П. дэталей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

до́тык, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Лёгкае дакрананне да чаго-н.

Адчуць д. цёплай далоні.

2. Адно з пяці асноўных знешніх пачуццяў — успрыманне адчуванняў, якія ўзнікаюць пры дакрананні да чаго-н.

Непасрэдны д.

|| прым. до́тыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)