вы́цвілы, ‑ая, ‑ае.

Які страціў першапачатковы колер; вылінялы. З варот і калітак выглядалі жанчыны, праводзячы спачувальнымі позіркамі і заўвагамі мой руды, выцвілы пінжак. Васілевіч. Шэрыя выцвілыя вочы сярдзіта паблісквалі з-пад акуляраў. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дры́са́к Калчадан, камяк жалезнай балотнай руды (Гродз., Слаўг.). Тое ж дрысга́ (Навагр., Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

farbować

незак. фарбаваць;

farbować włosy na rudo — фарбаваць валасы ў рыжы (руды) колер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

bonanza

[bəˈnænzə]

n.

1) бага́тыя за́лежы руды́ ў ша́хце

2) informal крыні́ца вялі́кіх прыбы́ткаў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

здабы́тчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца здабычай чаго‑н. (напрыклад, золата, руды і пад.); той, хто здабывае што‑н. паляваннем, промыслам. Здабытчык нафты. Здабытчык золата. // Разм. Той, хто здабывае сродкі на жыццё (для сям’і, блізкіх); карміцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гарэ́лы 1: «Горѣлаго шелига не стоишь» (Нас.). Насовіч мяркуе, што гарэ́лы ў гэтым сэнсе мае сувязь з гале́лы ’шелег (манета)’, гл.

Гарэ́лы 2 ’карычневы, руды’ (Сл. паўн.-зах.). Па паходжанню метафара: ’абгарэлы’ — ’абгарэлы, карычневы’ — ’карычневы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

okruch

м.

1. крошка;

okruch chleba — крошкі хлеба;

2. абломак;

~y rudy — кавалкі руды

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

strike it rich

informal

а) адкры́ць бага́тыя пакла́ды (руды́, на́фты)

б) мець нечака́ную ўда́чу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

класіфіка́тар

(ад класіфікацыя)

1) спецыяліст у галіне класіфікацыі;

2) апарат для механічнай класіфікацыі вугалю, руды па велічыні, форме, шчыльнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

трансферка́р

(англ. transfercar)

самаразгружальны электраматорны вагон, які выкарыстоўваецца на металургічных заводах для падачы руды і коксу да доменных печаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)