укамплектава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад укамплектаваць.

2. у знач. прым. Поўны, з поўным камплектам чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Е́дрыністы ’поўны колас (збожжа)’ (Шн.) < польск. jędrny ў тым жа значэнні. Польск. форма ад jędro. Бел. спрадвечнае ядраны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

По́ўніца ’паўната якой-небудзь меры’: есці на по́ўніцу ’прагна есці’ (Нас.). Утворана ад по́ўны (гл.), як лішніца ’лішак, дастатак’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

idiota

м. ідыёт;

skończony idiota — поўны ідыёт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dórnenvoll

a по́ўны калю́чак, калю́чы, цярні́сты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

schrúllenhaft, schrúllig

a капры́дзны, по́ўны дзіва́цтва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

wíldromantisch

a экзаты́чны, по́ўны дзі́кай рама́нтыкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ábenteuerlich

a по́ўны прыго́д; прыго́дніцкі; авантурысты́чны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

áufregend

a по́ўны хвалява́нняў; ва́рты захапле́ння

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

канчатко́вы, -ая, -ае.

1. Які не будзе больш пераглядацца, змяняцца; беспаваротны.

Канчатковае заключэнне камісіі.

Канчатковае рашэнне.

2. Які з’яўляецца вынікам, завяршэннем або ажыццяўленнем чаго-н.

К. прадукт.

К. вынік.

Канчатковая мэта.

3. Поўны, даведзены да канца.

Канчатковая перамога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)