Y, y

[waɪ]

n. Y's, y’s

1) два́ццаць пя́тая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту, і́грэк

2) Math. і́грэк (невядо́мае ў раўна́ньнях)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

а́льфа ж. (літара) Álpha n - і -s, -s;

◊

а́льфа і аме́га das Álpha und das Ómega, das A und (das) O;

ад а́льфы да аме́гі von A bis Z

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Z, z

[zi:]

n. Z's or z’s

1) два́ццаць шо́стая, апо́шняя лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) Math. зэт (невядо́мае ў раўна́ньнях)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Г,

чацвёртая літара беларускага і некаторых інш. слав. алфавітаў. Паходзіць з кірыліцкай Г («глаголь»), утворанай графічным відазмяненнем візант. («гама»). У старабел. графіцы абазначала фрыкатыўны заднеязычны гук «г», а ў складзе дыграфа «кг» перадавала выбухны «г» у запазычаных словах («кганак», «паракграф»). У сучаснай бел. мове абазначае і фрыкатыўны заднеязычны («гара», «глеба»), і выбухны («гонты», «гузікі») гук, а таксама глухі заднеязычны «х», які ўтвараецца ў выніку аглушэння «г» на канцы слоў і перад глухімі зычнымі («мурог», «лёгкі»).

А.М.Булыка.

т. 4, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

U, u

[ju:]

n., pl. U’s or Us

1) два́ццаць пе́ршая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) не́шта, што ма́е фо́рму лі́тары U

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

A, a [eɪ] n. 1-я літара англійскага алфавіта

♦

from A to Z ад а да я;

know smth. from A to Z ≅ ве́даць што-не́будзь як свае́ пяць па́льцаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дэ́льта​II ж. (літара грэч алфавіта) Délta n - і -s, pl -s

дэ́льта -про́мні фіз. Délta-Stráhlen pl;

дэ́льта-драўні́на буд. Préssschichtholz n -es;

дэ́льта-мета́л Déltametall n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ёта ж. (літара) Jóta n - і -s, -s;

◊

ні на ёту разм. kein Jóta, nicht im Geríngsten, nich um ein Haar;

не саступі́ць ні на ёту nicht um ein Jóta [um kéinen Zóllbreit] wéichen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пака́зчык, ‑а, м.

1. Прыкмета, сведчанне чаго‑н. Валоданне замежнымі мовамі ў сярэдневяковай Беларусі лічылася паказчыкам высокай культуры і адукаванасці. Жураўскі.

2. звычайна мн. (пака́зчыкі, ‑аў). Звесткі, атрыманыя ў ходзе якога‑н. дзеяння, працэсу, паводле якіх можна меркаваць аб яго выніках. Высокія паказчыкі. □ Каля дзвярэй вісіць дошка з паказчыкамі выканання плана. В. Вольскі.

3. У матэматыцы — лічба або літара, якая паказвае ступень, у якую ўзводзіцца дадзены лік або выраз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

F, f

[ef]

n., pl. F's, f’s

1) шо́стая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) найніжэ́йшая шко́льная адзна́ка (ве́льмі дрэ́нна)

3) Mus. фа (но́та)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)