важа́к м разм

1. (кіраўнік) Ánführer m -s, -, Führer m, Léiter m -s, -;

2. (павадыр статку) Léittier n -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

ві́цэ-ко́нсул

(ад віцэ- + консул)

намеснік консула або кіраўнік самастойнага віцэ-консульства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́нунг

(ст.-сканд. konungr)

вайсковы кіраўнік, а пасля кароль у скандынаўскіх народаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

governor [ˈgʌvənə] n.

1. губерна́тар; праві́цель;

the governor of a state губерна́тар шта́та

2. член праўле́ння

3. кіраўні́к, нача́льнік (установы);

a prison governor нача́льнік турмы́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Капіта́н ’афіцэрскае званне’, ’асоба, якая мае гэта званне’, ’камандзір судна’, ’кіраўнік спартыўнай каманды’, ст.-бел. капитанъ (пач. XVII ст.). Запазычана са ст.-польск. kapitan (Булыка, Запаз., 138), якое з с.-дац. capitāneus ’галоўны’ < caput ’галава’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

правады́р, ‑а, м.

1. Ідэйны, палітычны кіраўнік (партыі, класа). І гэта зусім зразумела, Напісана чорным па белым: — Наш Ленін — свабода і мір, Працоўных усіх правадыр! Бялевіч.

2. Той, хто кіруе кім‑, чым‑н. (племем, войскам, атрадам і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Generálintendant

m -en, -en

1) тэатр. гало́ўны кіраўні́к [дырэ́ктар]

2) вайск. гало́ўны інтэнда́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

mastermind

[ˈmæstərmaɪnd]

1.

n.

мозг -у m. (неафіцы́йны кіраўні́к або́ душа́ чаго́-н.)

2.

v.t.

распрацо́ўваць плян, ідэ́ю

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

supervisor

[ˈsu:pərvaɪzər]

n.

нагля́дчык -а m., нагля́дчыца f.; зага́дчык -а m., зага́дчыца f.; кіраўні́к -а́ m., кіраўні́ца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Пачына́ць — дзеяслоў незакончанага трывання ад пача́ць (гл.). Прасл. počinati < počęti < čęti, čьnǫ (Трубачоў, Эт. сл., 4, 109). Сюды ж пачына́льнік ’кіраўнік валачобнікаў; зачыншчык, запявала’ (Нас., Грыг.), ’заснавальнік’ (ТСБМ, Гарэц., Яруш.). Аб суфіксе ‑льнік гл. Сцяцко, Афікс. наз., 52.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)