рэкарды́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Тое, што і рэкардсмен (уст.).

2. Свойская жывёліна, якая па сваіх якасцях вызначаецца рэкорднымі паказчыкамі.

Бык-р.

|| ж. рэкарды́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

яхі́дна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Невялікая млекакормячая жывёліна, пакрытая іголкамі і поўсцю, водзіцца ў Аўстраліі і на астравах Ціхага акіяна.

2. Ядавітая аўстралійская змяя сямейства аспідаў.

3. перан. Пра злога, каварнага чалавека (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

аўцабы́к, ‑а, ж.

Жывёліна атрада парнакапытных, якая мае прыкметы быка і барана, водзіцца на астравах Канадскага Арктычнага архіпелага і ў Грэнландыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бацылано́сьбіт, ‑а, М ‑біце, м.

Чалавек або жывёліна, у органах якіх знаходзяцца ўзбуджальнікі заразных хвароб, не выклікаючы яўных захворванняў саміх носьбітаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́мерлы, ‑ая, ‑ае.

Які вымер, не пакінуўшы патомства (пра род, сямейства і пад.). Момант — вымерлая жывёліна. // Які знік, перавёўся (пра расліны).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабарга́, ‑і, ДМ ‑рзе; Р мн. ‑рог; ж.

Горная бязрогая жывёліна сямейства аленевых з мускуснай залозай на жываце (у самцоў).

[Алтайск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карса́к, ‑а, м.

Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства сабачых; дробная ліса, якая распаўсюджана ў стэпах і паўпустынях Паўднёва-Усходняй Еўропы і Азіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́ма ​1, ‑ы, ж.

Паўднёваамерыканская бязгорбая ўючная жывёліна сямейства вярблюдаў.

[Ісп. llama.]

ла́ма ​2, ‑ы, м.

Будыйскі манах-свяшчэннік у Тыбеце і Манголіі.

[Ад тыбецкага blama — вышэйшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лань, ‑і; Р мн. ‑ней і ‑няў; ж.

Жывёліна роду аленяў, якая вылучаецца стройнасцю цела і хуткасцю бегу. // Самка гэтай жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сенаста́ўка, ‑і, ДМ ‑стаўцы; Р мн. ‑ставак; ж.

Жывёліна сямейства млекакормячых атрада зайцападобных, якая назапашвае на зіму сухую траву; пішчуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)