адсмакта́ць, ‑смакчу, ‑смокчаш, ‑смокча; зак., што і чаго.

1. Смокчучы, адпіць чаго‑н.

2. Выдаліць вадкасць або газ якім‑н. прыстасаваннем, помпай і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усто́йлівы

1. усто́йчивый;

~вая апо́ра — усто́йчивая опо́ра;

у. абца́с — усто́йчивый каблу́к;

2. усто́йчивый; постоя́нный;

~вая валю́та — усто́йчивая валю́та;

~выя по́гляды — усто́йчивые (постоя́нные) взгля́ды;

~вае надво́р’е — усто́йчивая пого́да;

3. сто́йкий;

у. газ — сто́йкий газ

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

газатурбі́на

(ад газ​1 + турбіна)

турбіна, у якой газ у камеры згарання ператвараецца ў механічную работу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

нары́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нарыва. Нарыўная паверхня.

нарыўны́, ‑ая, ‑ое.

Які прызначаны для лячэння нарываў. Нарыўны пластыр. // Які выклікае нарывы. Нарыўны газ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gauzy

[ˈgɔzɪ]

adj.

га́завы, то́нкі й лёгкі як газ; празры́сты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

арго́н, ‑у, м.

Хімічны элемент, газ без колеру і паху, які ўваходзіць у склад паветра (выкарыстоўваецца для напаўнення электрычных лямпаў, у рэкламных асвятляльных прыладах і інш.).

[Ад грэч. argos — нядзейны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

hérleiten

vt падво́дзіць (газ, ваду)

Fólgerungen ~ — рабі́ць вы́вады [высно́вы]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

грыму́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум. Грымучы млын. □ З гор бягуць ручаі грымучыя. Бураўкін. Грымучае полымя імкліва кацілася па лесе. Шчарбатаў. Бумажкоў акідае вачамі грымучую калону нямецкіх танкаў. Чорны.

2. Шумны, гучны. Грымучы голас. □ З грудзей нашых панясецца Вір песень грымучых І ў адзін голас зліецца, У адзін магучы. Купала.

•••

Грымучая змяя гл. змяя.

Грымучая ртуць гл. ртуць.

Грымучы газ гл. газ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

газіфіка́цыя, ‑і, ж.

1. Ператварэнне цвёрдага ці вадкага паліва ў гаручы газ. Газіфікацыя вугалю.

2. Забеспячэнне прадпрыемстваў, кватэр і пад. газам для асвятлення і ацяплення. Газіфікацыя завода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этыле́н, ‑у, м.

Бясколерны гаручы газ, які складаецца з вугляроду і вадароду. [Дырэктар] проста дакарае сябе, што на нейкі момант забыўся пра рамонтнікаў з цэха вытворчасці этылену. Мыслівец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)