пакло́ннік, ‑а, м.
1. Той, хто пакланяецца каму‑н. як богу.
2. Той, хто з захапленнем, з павагай адносіцца да каго‑, чаго‑н. Паклоннік мастацтва. □ Выдатны рускі рэжысёр Усевалад Мейерхольд заўважыў неяк маладога паклонніка свайго таленту і запрасіў яго на работу ў тэатр. Рамановіч.
3. Той, хто праяўляе ў адносінах да дзяўчыны, жанчыны сваю сімпатыю. За букет кветак на развітанне мой дарожны паклоннік усё ж атрымаў мой адрас... Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ornata forma mente praeclara eminet
У вочы кідаецца чароўны выгляд, а не выдатны розум.
В глаза бросается прекрасный вид, а не выдающийся ум.
бел. Па адзенні сустракаюць, а па розуму праважаюць. Не адзенне чалавека, а чалавек адзенне харашыць.
рус. По одёжке встречают, по уму провожают. Тот и умён, кто богато наряжён. Без хвоста и ворона не красна.’ Видно соловушку по пёрышку, а сиротку по одёжке.
фр. C’est la robe qu’on salut (Приветствуют по одёжке). Riche habit fait fol honorer (Богатая одежда заставляет почитать и глупца).
англ. Clothes make the man (Одежда делает человека).
нем. Man empfängt den Mann nach dem Gewand und entläßt ihn nach dem Verstand (Человека встречают по одёжке, провожают по уму).
Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)
great
[greɪt]
1.
adj.
1) вялі́кі (нато́ўп)
2) ва́жны, выда́тны, сла́ўны (здарэ́ньне, маста́к), генія́льны
2.
adv., informal
ве́льмі до́бра
a great many — шмат
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
изря́дный
1. разг. (значительный по количеству) даво́лі вялі́кі, немалы́, дастатко́вы; (большой) вялі́кі, до́бры;
2. (отличный) уст. важне́цкі, не абы́-які, выда́тны; (хороший) до́бры; (неплохой) нядрэ́нны, даво́лі до́бры.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Трыбу́н ‘назвы розных службовых асоб у Старажытным Рыме’, ‘грамадскі дзеяч — выдатны прамоўца і публіцыст’ (ТСБМ), ст.-бел. трибунъ ‘службовая асоба ў Старажытным Рыме’ (XVII ст.). Са ст.-польск. trybun < лац. tribūnus ‘чыноўнік’ < tribus; ст.-бел. трибусъ ‘выбарчая акруга ў Старажытным Рыме’, запазычана ў XVI ст. праз ст.-польск. trybus ‘тс’, гл. Булыка, Лекс. запазыч., 36. Лац. tribūnas роднаснае умбр. trifu < іт. tribhu ‘траціна’ < *tri ‘тры’ (спачатку было тры часткі насельніцтва) і і.-е. *bhū̆/bheu̯‑ ‘быць’ (SWO, 1980, 680–681; Чарных, 2, 262; ЕСУМ, 5, 634).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
shark
I [ʃɑ:rk]
n.
аку́ла f.
II [ʃɑ:rk]
n.
1) вымага́льнік -а m., махля́р -а́ m., ашука́нец -ца m.
2) Sl. выда́тны зна́ўца чаго́-н.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
изве́стный
1. (знакомый) вядо́мы;
2. (знаменитый) вядо́мы, выда́тны, знакамі́ты;
3. (определённый) пэ́ўны;
◊
в изве́стных слу́чаях у вядо́мых (пэ́ўных) вы́падках;
до (в) изве́стной сте́пени да (у) вядо́май (пэ́ўнай) ступе́ні.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
важне́цкі, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Вельмі добры, выдатны; важны (у 3 знач.). Футбольная пляцоўка тут будзе важнецкая: месца такое, што і раўняць не трэба. Даніленка. — Хадзі, Ганька, — кліча ён [дзядзька] з кухні, — паглядзі, якія важнецкія туфлі ў цябе будуць. Васілевіч.
2. Важны (у 2 знач.). Ужо ў разгары быў даклад, Як шась асёл. І ў першы рад З важнецкім выглядам падаўся. Бачыла. І шэрая світка зусім ні пры чым, — У дзеда важнецкі інспектарскі чын. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кла́сік м
1. (выдатны дзеяч мастацтва) Klássiker m -s, -;
кла́сікі белару́скай літарату́ры die Klássiker der belarússischen Literatúr;
2. (прадстаўнік класіцызму) Vertréter des Klassizísmus;
3. (спецыяліст па класічнай філалогіі) Áltphilologe m -n, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
рэ́дкі, -ая, -ае; радзе́йшы, -ая, -ае.
1. Недастаткова густы, вадзяністы.
Р. кісель.
Рэдкая смятана.
2. Які складаецца з далёка размешчаных адзін ад аднаго частак, не густы; не шчыльны.
Рэдкая барада.
Рэдкія зубы.
Р. невад (няшчыльна сплецены).
3. Размешчаны на вялікай адлегласці адзін ад аднаго.
Рэдкія паўстанкі.
4. Які складаецца з аддаленых адзін ад аднаго момантаў.
Рэдкія стрэлы.
Р. пульс.
5. Які паўтараецца, адбываецца, з’яўляецца праз вялікія прамежкі часу.
Рэдкая з’ява.
Р. госць.
Р. чалавек (выдатны, выключны па сваіх якасцях). Рэдка (прысл.) бачыцца.
Рэдкія металы.
|| наз. рэ́дкасць, -і, ж. (да 2—4 і ў некаторых спалучэннях да 5 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)