го́ты, ‑аў; адз. гот, ‑а, М гоце, м.

Старажытнае племя ўсходніх германцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усходнеславя́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ўсходніх славян, належыць усходнім славянам. Усходнеславянскі фальклор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Купа́лле, -я, н. (з вялікай літары).

Старажытнае свята летняга сонцастаяння ва ўсходніх славян, якое святкуецца ў ноч на 7 ліпеня (24 чэрвеня па старым стылі).

|| прым. купа́льскі, -ая, -ае.

Купальская ноч.

Купальская кветка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ба́скі, -аў, адз. баск, -а, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва паўночна-ўсходніх тэрыторый Іспаніі і суседніх паўднёва-заходніх раёнаў Францыі.

|| ж. баско́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. ба́скскі, -ая, -ае.

Баскская мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

царкоўнаславя́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да набажэнскай пісьменнасці ўсходніх і паўднёвых славян. Сымон-кантычнік.. гугнявіў нараспеў незразумелыя царкоўнаславянскія словы. Бядуля.

•••

Царкоўнаславянская мова — літаратурная мова ўсходніх і паўднёвых славян перыяду 11–17 стст., якая падверглася ўплыву жывых славянскіх моў і ўтварыла мясцовыя варыянты (ізводы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ном, ‑а, м.

1. Грэчаская назва акругі ў Старажытным Егіпце.

2. У старажытных грэкаў і ўсходніх народнасцей — песня, гімн.

[Грэч. monos — закон, звычай, песня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ці́верцы, ‑аў; адз. ціверац, ‑рца, м.

Племянная група ўсходніх славян, якая займала тэрыторыю ў нізоўях Днястра, Прута і Дуная.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купа́лле, ‑я, н.

Старажытнае свята летняга сонцастаяння ва ўсходніх славян, якое святкавалася ў ноч з 23 на 24 чэрвеня ст. ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аргама́к

(кр.-тат. arhamak)

старадаўняя назва ўсходніх пародзістых верхавых коней.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

баты́р, ‑а, м.

Ва ўсходніх народаў — волат, асілак, адважны чалавек. Хасан пераказаў песню пра возера Джунган, магутнага батыра Касыма і прыгажуню Алію. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)