інтана́цыя

(фр. intonation, ад лац. intonare = гучна вымаўляць)

1) рытміка-меладычны лад мовы, чаргаванне павышэнняў і паніжэнняў тону голасу пры вымаўленні (напр. пытальная і.);

2) манера вымаўлення, якая выражае пачуцці таго, хто гаворыць (напр. раздражнёная і.);

3) ступень дакладнасці перадачы вышыні гукаў пры музычным выкананні (напр. чыстая і.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

интона́ция інтана́цыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сыхо́дны, ‑ая, ‑ае.

Які паступова меншае, паніжаецца. У сыходным парадку. Сыходны націск.

•••

Сыходная інтанацыя гл. інтанацыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узыхо́дны, ‑ая, ‑ае.

Які падымаецца, павышаецца; проціл. зыходны. Узыходныя патокі паветра. Узыходныя шляхі.

•••

Узыходная інтанацыя гл. інтанацыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

intonation [ˌɪntəˈneɪʃn] n.

1. ling. інтана́цыя

2. mus. тон

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сыхо́дны, -ая, -ае.

1. Які паступова меншае, паніжаецца.

У сыходным парадку.

С. націск.

2. У матэматыцы: які сходзіцца, супадае.

○

Сыходная інтанацыя — з паступовым паніжэннем тону.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Intonatión

f -, -en інтана́цыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

intonacja

ж. інтанацыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

клі́чны, -ая, -ае.

1. Які выражае заклік, загад і розныя пачуцці.

К. сказ.

Клічная інтанацыя.

2. Які выражае зварот да асобы, прадмета (пра форму, склон назоўніка, напр.: браце, дружа, куме).

К. склон.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

intonation

[,ɪntəˈneɪʃən]

n.

інтана́цыя f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)