lizard

[ˈlɪzərd]

n.

я́шчарка f., я́шчар -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

я́шчары, ‑аў; адз. яшчар, ‑а, м.

1. Атрад млекакормячых, якія маюць прадаўгаватае, пакрытае рагавой луской цела, невялікую галаву, доўгі хвост і кароткія лапы з моцнымі кіпцюрамі.

2. Устарэлая назва некаторых вымерлых паўзуноў і земнаводных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пангалі́н

(малайск. pengoling)

млекакормячае атрада пангалінавых; яшчар, які водзіцца ў Афрыцы і Паўд. Азіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

птэранадо́н

(ад гр. pteron = крыло + anodus, -dontos = бяззубы)

гіганцкі лятучы яшчар атрада птэразаўраў, які жыў у мелавым перыядзе (гл. мезазой).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

птэрада́ктыль

(ад грэч. pteron = крыло + daktylos = палец)

невялікі лятучы яшчар атрада птэразаўраў, які жыў у канцы юрскага — пач. мелавога перыяду (гл. мезазой).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

jaszczur

м.

1. ~u — шчыгрын;

torebka z ~u — сумачка са шчыгрынавай скуры;

2. заал. саламандра (Salamandra);

3. яшчар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)