qualitative [ˈkwɒlɪtətɪv] adj.

1. я́касны;

quali tative analysis я́касны ана́ліз;

a qualitative adjective ling. я́касны прыме́тнік

2. аўтарытэ́тны;

a qualitative judgement аўтарытэ́тная ду́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

квалітаты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Якасны. Квалітатыўныя змены.

[Лац. qualitativus ад qualitas — якасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

qualitative

[ˈkwɑ:ləteɪtɪv]

adj.

я́касны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

jakościowy

якасны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

квалітаты́ўны

(лац. qualitativus)

якасны (напр. к-ыя змены).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

хі́мія, -і, ж.

1. Навука аб складзе, будове, уласцівасцях рэчываў і іх узаемных ператварэннях.

Неарганічная х.

Фізічная х.

2. Якасны склад чаго-н., атрыманы пры дапамозе спецыяльных метадаў і сродкаў.

Х. крыві.

Х. нафты.

|| прым. хімі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Прыло́ўчыць ’прыстасаваць’, прыло́ўчаныя ’прыстасаваныя’ (мядз., Жд. 3). Ад ло́ўкі ’спрытны, умелы, добры, якасны’ (гл.), якое працягвае прасл. *lovъkъ(jь).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́раб, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. вырабіць.

2. Якасны бок апрацоўкі чаго-н.

Медная ручка адмысловага вырабу.

3. Спосаб, від вытворчасці прадукцыі.

Ручны в. скур.

Рэчы хатняга вырабу.

4. пераважна мн. Вырабленыя рэчы, прадукт працы.

Металічныя вырабы.

◊

Аўчынка вырабу не варта (прымаўка) — справа, не вартая турбот.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Рары́тус ’асалода’ (воран., Сл. рэг. лекс.). З акцэнтаваннем значэння ’надзвычайны, якасны’, праз польск. rarytas ’рэдкая рэч’ ці непасрэдна з лац. rāritās ’рэдкасць, малая колькасць’, rārus ’рэдкі, дасканалы, гатунковы, надзвычайны’, у адрозненні ад рарытэт, што праз ням. Rarität ’рэдкасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Траўлі́вы (траўлі́вый, траўлі́ву) ‘зарослы пустазеллем, травой’ (Мат. Маг.; Сцяшк. Сл.; ашм., Стан., Жд. 1, Жд. 2, Ян.), ‘з пустазеллем (пра салому)’ (Янк. 1). Адназоўнікавы якасны прыметнік з суф. ‑лів‑. З іншай суфіксацыяй траўляны́ (чэрв., Сл. ПЗБ), траўлены́й (Сл. Брэс.) ‘травяністы, з травой’. Да трава́ (гл.). Ст.-бел. травливый, травленый ‘знішчаны, спасены жывёлай’, да траўля, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)