шэ́нціць разм. гл. шанцаваць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шча́сціць (шанцаваць) Glück háben; Schwein [Dúsel] háben (разм.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

szczęścić się

незак. шанцаваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

farcić

незак. разм. шанцаваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шэ́нціць, ‑ціць; безас. незак.

Разм. Тое, што і шанцаваць. Некаторым дзяўчатам, што называецца, шэнціць у жыцці. Дубоўка. Дагэтуль увогуле шэнціла, найбольшыя хібы яго [Рыбака] міналі. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шча́сціць, ‑ціць; безас. незак.

Шанцаваць. Банкір аж закурыў. Яму шчасціла. Нават дзевятага раду нікому не даў. Колас. Лабатым людзям шчасціць — у гэта.. [Марфа] верыла глыбока і цвёрда. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэ́нчыць ’шанцаваць’ (Сцяшк. Сл.). Спаланізаваная форма ручы́ць (гл. ручыцца), польскае ręczyć мае зусім іншае значэнне — ’гарантаваць, ручацца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

везти́ несов.

1. ве́зці;

2. безл., разг. шанцава́ць, шчаслі́віцца, шча́сціць;

ему́ всегда́ везёт яму́ заўсёды шанцу́е (шчаслі́віцца, шча́сціць);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Няйма́ць (ня ймаць) ’не мець, не браць (веры)’ (Гарэц., Др.-Падб.). Да імаць (гл.), параўн. няймаверны ’неспагадлівы’ (Сл. ЦРБ). Сюды ж нейма́цца ’не шчасціць, не шанцаваць’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ручы́цца ’весціся; добра гадавацца, пладзіцца’; (звычайна з адмоўем) ’удавацца, шанцаваць; надарацца’ (ТСБМ), ручы́ць ’ідзе ў руку, шанцуе (у жывёлагадоўлі)’ (маладз., Янк. Мат.). Да рука (гл.), параўн. папярэдняе слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)