Прыкласці руку да казырка, аддаючы чэсць. [Дзяўчынка:] — Дзякуй, дзядзя міліцыянер... — Той пачуў, бо павярнуўся, адказырнуў, памахаў рукамі і пайшоў сабе далей.Юрэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пачці́вы, пацці́вы ’паважаны, шаноўны’, ’значны’ (ТСБМ, Гарэц., Яруш., Грыг., Нас., Касп.). З польск.poczciwy, poćciwy ’тс’. Да po‑ і čьti‑/čet‑/čit‑ (гл. чэсць, чыта́ць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чадра́, ‑ы, ж.
Лёгкае пакрывала, якім, выходзячы з хаты, захутваюцца жанчыны-мусульманкі з галавы да ног. Мусульманка скінула чадру і адкрыла свой твар.«Маладосць».Юныя танцоўшчыцы-арабкі скінулі ў нашу чэсць чадру.Панчанка.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
salute1[səˈlu:t]n.
1. салю́т;
give a salutemil. аддава́ць чэсць
2. прывіта́нне;
a friendly salute дружалю́бнае прывіта́нне;
in salute у го́нар;
take the salute прыма́ць пара́д
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
◎ По́часць ’частаванне’ (Нас.). Укр.почесть, рус.почесть, ст.-усх.-слав.почьсть. почесть ’частаванне’ (XII ст.), чэш.počest, серб.-харв.папаспі, макед., балг.пдчест. Да прасл.*po‑ćhslb, якое з *ро (гл. по-) і čьstь > чэсць (гл.). Гл. таксама пачостка ’частаванне’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пачэ́сны ’ганаровы, які карыстаецца пашанай’, ’які робіць гонар каму-н.’ (ТСБМ; КЭС, лаг.; Нас.). Укр.поче́сний, поче́стний, рус.поче́стно́й, польск.poczesny, н.-луж.pocny, в.-луж.počestny, чэш., славац.počesthú, серб.-харв.по̏часни. Варыянт (магчыма, праславянскі) да прасл.čьstьnъjь < čьstь > чэсць, чэсны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сціць ’шанаваць, паважаць’ (Стан.), ст.-бел.учсты ’выказаць пашану, павагу’ (Статут 1529, 1588). Рэканструяваны Станкевічам на падставе старабеларускіх форм дзеяслоў, гл. чціць ’шанаваць’ (Некр. і Байк.); паводле Карскага (1, 201), аналагічна стараж.-рус.чьсти з пропускам цяжкавымаўляльнага с дае ў ст.-бел.чсты, цти, чти. Гл. чэсць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Éhrenbezeigung
f -, -en
1) аказа́нне ўшанава́нняў [паша́ны]
2) во́інскае прыві- та́нне
die ~ erwéisen* — аддава́ць чэсць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
паша́на, ‑ы, ж.
Павага, якая аказваецца каму‑н. грамадствам, людзьмі. У тоне Сцепкавага адказу была мяккасць і пашана да стрэлачніка, што таму вельмі спадабалася.Колас.Пра старажылаў гавораць з любоўю: той пражыў тут пятнаццаць гадоў, той дваццаць, а той дваццаць пяць — такому чэсць, хвала і пашана.Скрыган.
•••
(Не) у пашане (быць) — (не) карыстацца павагай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)