фо́рма, -ы, мн. -ы, форм і -аў, ж.
1. Знешні контур, вонкавы выгляд прадмета.
У форме шара.
Прадмет выпуклай формы.
2. Від, тып, спосаб арганізацыі чаго-н., структура чаго-н., абумоўленыя пэўным зместам.
Адзінства формы і зместу.
3. Знешні выгляд, знешні бок чаго-н. як нешта, што пярэчыць унутранаму зместу, рэчаіснасці.
Вытрымаць форму.
Рабіць дзеля формы.
4. Устаноўлены ўзор, парадак чаго-н.
Запоўніць ведамасць па форме.
5. Прыстасаванне для надання чаму-н. тых або іншых контураў, пэўнага знешняга выгляду.
Ф. для капелюшоў.
6. Аднолькавае па кроі, колеры і пад. адзенне (для ваеннаслужачых, вучняў і пад.).
Пераход ваенных на летнюю форму.
Школьная ф.
7. Сукупнасць прыёмаў і выяўленчых сродкаў мастацкага твора.
Апавядальная ф. верша.
8. У мовазнаўстве: сродак выражэння граматычных катэгорый, узаемаадносін слоў у сказе.
Кароткая ф. прыметнікаў.
Формы множнага ліку назоўнікаў.
9. звычайна мн. Разнавіднасць жывёльнага або расліннага арганізма.
Прымітыўныя формы жывёл.
◊
Па ўсёй форме (разм.) — як належыць, як трэба.
У форме — у такім стане, калі праяўляюцца ўсе сілы, здольнасці, уменне; сабраны, падцягнуты.
Шахматыст у бліскучай форме.
|| прым. фарма́льны, -ая, -ае (да 2, 3, 4, 7 і 8 знач.), фармавы́, -а́я, -о́е (да 5 знач.; спец.) і фо́рменны, -ая, -ае (да 4 і 6 знач.).
Фармальны аналіз.
Форменны бланк.
Форменны касцюм.