дзялімасць назоўнік | жаночы род

Уласцівасць цэлага ліку дзяліцца на другі цэлы лік без астачы.

  • Адзнакі дзялімасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

маштабнасць назоўнік | жаночы род

Уласцівасць маштабнага (у 2 знач.), вялікая глыбіня ахопу чаго-н.

  • М. падзей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

characteristic​1 [ˌkærəktəˈrɪstɪk] n. адме́тная ры́са; характэ́рная асаблі́васць; уласці́васць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

асаблівасць назоўнік | жаночы род

Характэрная прымета, адметная якасць, уласцівасць каго-, чаго-н.

  • А. дзіцячага характару.
  • Асаблівасці правапісу беларускай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

унаследаваць дзеяслоў | закончанае трыванне

  1. гл. наследаваць.

  2. Атрымаць якую-н. уласцівасць, якасць ад бацькоў, ад папярэдніх пакаленняў.

    • У. характар бацькі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

атрыбут назоўнік | мужчынскі род

  1. Неабходная, пастаянная прымета, уласцівасць чаго-н., прыналежнасць (кніжнае).

  2. У граматыцы: тое, што і азначэнне.

|| прыметнік: атрыбутыўны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

attribute​1 [ˈætrɪbju:t] n.

1. прыкме́та; уласці́васць; характэ́рная ры́са;

2. ling. азначэ́нне; атрыбу́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

азначэнне​2 назоўнік | ніякі род

У граматыцы: даданы член сказа, які абазначае прымету, уласцівасць, якасць або іншую адзнаку прадмета.

  • Дапасаванае а.

|| прыметнік: азначальны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

камячыцца дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Мець уласцівасць рабіцца мятым, ператварацца ў камякі.

    • Папера лёгка камечыцца.

  2. Збірацца ў складкі, мяцца.

|| закончанае трыванне: пакамячыцца і скамячыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прыметнік назоўнік | мужчынскі род

У граматыцы: часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць і змяняецца па склонах, ліках і родах.

|| прыметнік: прыметнікавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)