увянча́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад увянчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

увянча́нне ср. увенча́ние; см. увянча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уве́нчваць гл. увянчаць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

увянча́ны в разн. знач. уве́нчанный; см. увянча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

uwieńczyć

зак. увянчаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

укаранава́ць

‘увянчаць каго-небудзь каронай’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. укарану́ю укарану́ем
2-я ас. укарану́еш укарану́еце
3-я ас. укарану́е укарану́юць
Прошлы час
м. укаранава́ў укаранава́лі
ж. укаранава́ла
н. укаранава́ла
Загадны лад
2-я ас. укарану́й укарану́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час укаранава́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уве́нчваць несов., в разн. знач. уве́нчивать; см. увянча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ukoronować

зак.

1. каранаваць;

2. перан. увянчаць, завяршыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

венча́ть

1. сов. и несов. (короновать) ист. каранава́ць, вянча́ць;

2. сов., перен. увянча́ць;

3. несов. (соединять церковным браком) вянча́ць;

4. перен. уве́нчваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)