дваякаўвагну́ты, ‑ая, ‑ае.

Увагнуты з абодвух бакоў. Дваякаўвагнутая лінза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wgięty

увагнуты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́пуклы, -ая, -ае.

1. Які мае сферычную вонкавую паверхню; проціл. увагнуты.

Выпуклае шкло.

2. Які выдаецца наперад, выступае над паверхняй; рэльефны.

В. лоб.

Выпуклыя літары.

|| наз. вы́пукласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вмя́тый

1. умя́ты, уці́снуты;

2. увагну́ты; см. вмять;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

konkáv

a увагну́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

угну́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад угнуць.

2. у знач. прым. Тое, што і увагнуты (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dented

[ˈdentɪd]

adj.

шчарба́ты, увагну́ты, уці́снуты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Ланкава́ты ’выпуклы, увагнуты’ (паўн.-зах., КЭС) — літуанізм. Параўн. літ. lankuotas ’пакручасты’ < lankas ’лук, дуга’ (Вяржбоўскі, 471–472; Урбуціс, Baltistica, 5, 64; Лаўчутэ, Балтизмы, 69).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́пуклы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае сферычную вонкавую паверхню; проціл. увагнуты. Выпуклае шкло. Выпуклая лінза.

2. Які выдаецца наперад. Выпуклы лоб. Выпуклыя грудзі.

3. перан. Выразны, рэльефны. Выпуклы вобраз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

concavo-concave

[kɑ:n,keɪvoʊkɑ:nˈkeɪv]

adj.

увагну́ты з або́двух бако́ў (лі́нза)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)