тарака́нчык, ‑а, м.

Разм. Памянш. да таракан; маленькае насякомае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пру́с

‘рыжы таракан

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пру́с прусы́
Р. пруса́ прусо́ў
Д. прусу́ пруса́м
В. пруса́ прусо́ў
Т. прусо́м пруса́мі
М. прусе́ пруса́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

пруса́к

‘рыжы таракан

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пруса́к прусакі́
Р. прусака́ прусако́ў
Д. прусаку́ прусака́м
В. прусака́ прусако́ў
Т. прусако́м прусака́мі
М. прусаку́ прусака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

пруса́к, -ка́ м. (насекомое) пруса́к; тарака́н (рыжий)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тараґа́н ’прусак, рыжы таракан’ (лях., Янк. Мат.). Гл. тарака́н.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тырка́н ‘чорны таракан, Blatta orientalis’ (глыб., Жыв. НС). Фанетычны варыянт да таркан, тарака́н, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарка́нтаракан’ (Нас., Жд. 1), тарка́нік, таркано́к ’малады таракан’ (Нас.). Гл. таракан; адсутнасць поўнагалосся тлумачыцца “падтрымліваючым уплывам” цюркскіх моў, калі прыняць сувязь са ст.-цюрк. таркан ’ганаровы тытул’, гл. Дабрадомаў, Бел. лекс., 43.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тру́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад труціць.

2. у знач. прым. Такі, якога труцілі. Тручаная муха. Тручаны таракан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

karaluch

м. таракан; прусак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пруса́к 1, ‑а, м.

Рыжы таракан. Асмялеўшыя ўночы прусакі тлумна падаліся бліжэй да печы, хаваючыся ў шчылінах. Колас.

пруса́к 2,

гл. прусакі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)