эпіфі́з, ‑а, м.

Спец.

1. Верхні мазгавы прыдатак; шышкападобная залоза ў пазваночных жывёл і чалавека.

2. Сустаўны канец доўгіх трубчастых касцей.

[Ад грэч. épífisis — шышка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

articular

[ɑ:rˈtɪkjələr]

adj.

суста́ўны

Arthritis is an articular disease — Артры́т — хваро́ба суста́ваў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ревмати́зм мед. рэўматы́зм, -му м., разг. рама́тус, -су м.;

суставно́й ревмати́зм сустаўны́ рэўматы́зм;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эпіфі́з

(гр. epiphysis = нарасць, шышка)

1) верхні мазгавы прыдатак; шышкападобная залоза ў пазваночных жывёл і чалавека;

2) сустаўны канец доўгіх трубчастых касцей (параўн. дыяфіз).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

рэўматы́зм м мед Rheuma n -s, Rheumatísmus m -;

суста́ўны рэўматы́зм Gelénkrheumatismus m, Gelénkrheuma n;

во́стры рэўматы́зм akúter Rheumatísmus, akútes Rhéuma

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)