1.Спадчыннае зямельнае ўладанне ў эпоху феадалізму, якое давалася васалу пры ўмове, калі ён нёс ваенную службу і выконваў іншыя павіннасці; феод.
2. Падатак, які збіраўся з такога зямельнага ўладання.
[Ням. Lehn.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Érbfehler
m -s, - спа́дчынная зага́на
mit éinem ~ beháftet sein — мець спа́дчыннае захво́рванне [недахо́п]
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
спа́дчынны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да спадчыны (у 1, 3 знач.). Спадчыннае права. □ Сузан бярэ кавалачак паперы і скрупулёзна выпісвае лічбу за лічбай. Вось гэта давядзецца аддаць, як спадчынны падатак.Лынькоў.// Які з’яўляецца спадчынай (у 1 знач.); атрыманы ў спадчыну. Мой тата прадаў вашым сваю спадчынную дзесяціну.Чорны.Каб усё ж выратаваць.. [Зыгмунта] ад кадэцкага корпуса, давялося аддаць паліцэйскаму ўсё спадчыннае серабро.Якімовіч.Мы адраджалі гаспадарку на трох з паловай дзесяцінах спадчыннай зямлі.Таўлай.
2. Звязаны з спадчыннасцю (у 1 знач.). Памру я таксама хутка, стары! У нас гэтая хвароба спадчынная.Хведаровіч.
3. Які ідзе ў парадку пераемнасці ад аднаго да другога, заснаваны на гэтым пераходзе. Спадчынны князь.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
міяпа́тыя
(ад мія- + -патыя)
спадчыннае захворванне, звязанае з парушэннем абмену рэчываў у мышачнай тканцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
цэнзі́ва
(п.-лац. censiva, ад лац. census = перапіс)
спадчыннае сялянскае зямельнае трыманне ў сярэдневяковай Францыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гемафілі́я
(ад гема- + -філія)
спадчыннае захворванне, якое характарызуецца схільнасцю да крывяцёкаў з прычыны паніжэння здольнасці крыві згусаць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гранд
(ісп. grande, ад лац. grandis = вялікі, важны)
спадчыннае званне вышэйшага дваранства ў Іспаніі (адменена ў 1931 г.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фенілкетануры́я
[ад феніл(аланін) + кетоны + -урыя]
спадчыннае захворванне, звязанае з парушэннем абмену фенілаланіну ў арганізме, якое праяўляецца ў адставанні фізічнага і псіхічнага развіцця.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
таласемі́я
(ад гр. thalassa = мора + -емія)
спадчыннае малакроўе (анемія), абумоўленае парушэннямі ў сінтэзе гемаглабіну, упершыню выяўленае ў жыхароў Міжземнамор’я.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
генако́пія
(ад ген + копія)
спадчыннае змяненне фенатыпу арганізма, якое знешне падобна да другога спадчыннага змянення, але абумоўлена іншымі генамі (параўн.фенакопія).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)