white-collar [ˌwaɪtˈkɒlə] n. : а white-collar worker «бе́лы каўне́рык», службо́вец, слу́жачы;

white-collar jobs канто́рскія паса́ды, «чы́стая» рабо́та

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

public servant

урадо́вец -ўца m.; службо́вец -ўца m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

officeholder

[ˈɑ:fəs,hoʊldər]

n.

службо́вец -ўца m.; службо́вая асо́ба (на ўра́давай паса́дзе)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

servant [ˈsɜ:vənt] n.

1. слуга́; слу́жка; служа́нка; на́йміт; на́ймічка;

keep servants трыма́ць слуг

2. слу́жачы; службо́вец;

a public/civil servant дзяржа́ўны слу́жачы, ура́давы чыно́ўнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

biurowy

biurow|y

канторскі; канцылярскі;

siła ~a — служачы (службовец) канцылярыі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

employee

[ɪmpˈlɔɪi:]

n.

службо́вец -ўца m., службо́ўка f.; працаўні́к -а́ m., працаўні́ца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

white-collar

[,hwaɪtˈkɑ:lər]

adj.

канцыля́рскі, канто́рскі, белакашу́льны

white-collar worker — службо́вец -ўца m., канцыля́рскі працаўні́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

servant

[ˈsɜ:rvənt]

n.

1) слуга́ -і́ m, служа́нка f.; servants, coll. чэ́лядзь f.

servants’ quarters — чаля́дня f.

2) службо́вец -ўца m., службо́ўка f.

civil servant — дзяржа́ўны службо́вец, урадо́вец -ўца m., урадо́ўка f.

public servant — службо́вая асо́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

супрацо́ўнік м.

1. Mítarbeiter m -s, -;

бліжэ́йшыя супрацо́ўнікі éngste Mítarbeiter;

2. (службовец) Ángestellte (sub) m -n, -n;

навуко́вы супрацо́ўнік wíssenschaftlicher Mítarbeiter

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Афіцэ́р, дыял. ахвіцэ́р. Ст.-бел. официеръ (з першай палавіны XVII ст., гл. Булыка, Запазыч.) адпавядае графічна ням. Officier, што з франц. officier ад лац. officiārius ’афіцыйная асоба, службовец’, параўн. officium ’служба’. Можна дапусціць непасрэднае запазычанне з нямецкай мовы (Гіст. лекс., 114) або праз польскае пасрэдніцтва, дзе былі вядомы абедзве формы — oficer і oficyer, параўн. Рыхардт, Poln., 84; Фасмер, 3, 174; форма афіцэр замацавалася ў літаратурнай мове пад уплывам рус. офицер, гл. Баханькоў, БЛ, 1972, 2, 44–45; Крукоўскі, Уплыў, 82.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)