disrepute [ˌdɪsrɪˈpju:t] n. дрэ́нная сла́ва;

fall into disrepute набыва́ць дрэ́нную сла́ву

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Сла́віць, сла́віцца ‘мець славу, шырокую вядомасць у якіх-небудзь адносінах; усхвалявацца, праслаўляцца, ушаноўвацца’. Гл. слава.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fame [feɪm] n. сла́ва, вядо́масць;

achieve/win instant fame здабы́ць ху́ткую сла́ву

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

disreputable [dɪsˈrepjətəbl] adj. гане́бны, непрысто́йны;

a disreputable area раён, які́ мае ке́пскую сла́ву

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ме́ркнуць, -ну, -неш, -не; ме́ркнуў, -нула і мерк, -кла; -ні; незак.

1. Траціць паступова яснасць, бляск; цямнець.

Зоркі меркнуць.

2. перан. Траціць сілу, славу, значэнне.

Слава меркне.

|| зак. паме́ркнуць, -ну, -неш, -не; паме́ркнуў, -нула і паме́рк, -кла; -ні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абнясла́віць, -ла́ўлю, -ла́віш, -ла́віць; -ла́ўлены; зак., каго-што.

Распаўсюдзіць нядобрую славу пра каго-, што-н.; зганьбіць.

А. чалавека.

|| незак. абнеслаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е і абнясла́ўліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. (дзеянне) абнеслаўле́нне, -я, н., абнясла́ўліванне, -я, н. і (стан) абнясла́ўленне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

славу́ты, -ая, -ае.

1. Пра якога ўсе ведаюць; агульнавядомы, праслаўлены.

С. раман.

Славутая опера.

2. Які набыў славу або годны яе; слаўны.

С. год перамогі ў вайне.

3. Пра чалавека, які стаў знакамітым, карыстаецца вялікай папулярнасцю.

С. вучоны.

|| наз. славу́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wine​2 [waɪn] v. :

♦

wine and dine пачастава́ць (каго-н.) на сла́ву, як ма́е быць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

«Красноармейская правда» 6/106, гл. «Во славу Родины»

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

завоева́ть сов.

1. (подчинить при помощи военных действий) заваява́ць, мног. пазаваёўваць;

2. перен. (овладеть, приобрести) заваява́ць, здабы́ць;

завоева́ть себе́ положе́ние заваява́ць сабе́ стано́вішча;

завоева́ть сла́ву здабы́ць сла́ву.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)