мики́тки / уда́рить под мики́тки, прост. уда́рыць (даць) пад рэ́бры (пад ды́хавіцу).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налома́ть сов. налама́ць;

◊

налома́ть бока́ палічы́ць рэ́бры;

налома́ть дров налама́ць дроў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дра́бы, ‑аў; адз. няма.

Абл. Рэбры. — Што, і летам у вас каровы не паправіліся? З зімы, я бачыў, адны драбы выйшлі. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакале́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Пакалечыць сябе; стаць калекай. [Мікалай Іванавіч] разбіў школьны грузавік і сам пакалечыўся.. Кажуць, рэбры паламаў і правую руку вывіхнуў. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́беркі, рёбірцы ’рэбры’ (Юрч. СНЛ). Да рабро (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́лькі ’рэбры ў кошыку’ (ЛА, 4). Гл. арэлі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паразла́зіцца, ‑лазіцца; зак.

Разм. Разлезціся — пра ўсё, многае. Саламяныя стрэхі, крытыя шмат гадоў назад, асунуліся, паразлазіліся, паказвалі свае збуцвелыя рэбры і цёмныя правалы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замармыта́ць, ‑мычу, ‑мычаш, ‑мыча; зак.

Пачаць мармытаць. // Прамармытаць. І не паспеў [Юзік] вокам акінуць азяродныя рэбры, як.. не то кашлянуў нехта, не то замармытаў. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rib

[rɪb]

n.

1) ска́ба, рабры́на f., pl. рэ́бры

2) рабро́ парасо́на

3) рубе́ц на вэльвэ́це

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Жэ́бры ’рэбры’ (Сцяшк. МГ). З польск. żebro ’рабро’. Гл. рабро.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)