фі́фа, -ы, мн. -ы, фіф, ж. (разм., пагард.).

Пустая, легкадумная дзяўчына або жанчына, якая думае толькі пра сваю знешнасць.

|| памянш. фі́фачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

waffle​2 [ˈwɒfl] n. infml пуста́я балбатня́, лухта́, бязглу́здзіца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пустата́, -ы́, ДМ -стаце́, мн. пусто́ты, пусто́т, ж.

1. гл. пусты.

2. адз. Адсутнасць імкненняў, інтарэсаў (кніжн.).

Душэўная п.

3. Пустая (у 1 знач.) прастора (спец.).

Пустоты ў ліцці.

|| прым. пусто́тны, -ая, -ае (да 3 знач.; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

jive [ˈdʒaɪv] n.

1. джайв (хуткі танец)

2. AmE вы́думка; пуста́я балбатня́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пусты́м-пусты́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пусты́м-пусты́ пусты́м-пуста́я пусты́м-пусто́е пусты́м-пусты́я
Р. пусты́м-пусто́га пусты́м-пусто́й
пусты́м-пусто́е		 пусты́м-пусто́га пусты́м-пусты́х
Д. пусты́м-пусто́му пусты́м-пусто́й пусты́м-пусто́му пусты́м-пусты́м
В. пусты́м-пусты́ (неадуш.)
пусты́м-пусто́га (адуш.)		 пусты́м-пусту́ю пусты́м-пусто́е пусты́м-пусты́я (неадуш.)
пусты́м-пусты́х (адуш.)
Т. пусты́м-пусты́м пусты́м-пусто́й
пусты́м-пусто́ю		 пусты́м-пусты́м пусты́м-пусты́мі
М. пусты́м-пусты́м пусты́м-пусто́й пусты́м-пусты́м пусты́м-пусты́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

birdbrain

[ˈbɜ:rdbreɪn]

n., Sl.

птушы́ны ро́зум, пуста́я галава́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

aimless

[ˈeɪmləs]

adj.

бязмэ́тны; пусты́

aimless talk — пуста́я гу́тарка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Quasseléi

f -, -en (пуста́я) балбатня́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

жуда́, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Тое, што і жудасць. Вёска стаяла пустая і сваёй цішынёй наводзіла жуду на людзей. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэск, -у, м.

1. Сухі, рэзкі гук, які ўтвараецца пры ламанні, трэсканні, разрыванні і пад. чаго-н.

Т. галля.

2. Шум, які ўтвараецца пры рабоце механізмаў, інструментаў і пад.

Т. матора.

Т. кулямёта.

3. перан. Шуміха, пустая балбатня (разм.).

◊

З трэскам (выгнаць, праваліцца і пад.) — ганебна, з вялікім скандалам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)