фі́дэр, ‑а, м.

Спец. Провад, які перадае электраэнергію на сілкавальныя пункты або злучае радыёперадатчык (прыёмнік) з антэнай.

[Англ. feeder.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сопряжённый звя́заны, спалу́чаны;

сопряжённые то́чки физ. спалу́чаныя пу́нкты;

сопряжённые рессо́ры техн. спалу́чаныя рысо́ры.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

траншэ́я, -і, мн. -і, -шэ́й, ж.

1. Роў, канава, прызначаныя для захоўвання, укладкі чаго-н.

Т. для закладкі водаправодных труб.

Сіласная т.

2. Вузкі глыбокі роў з брустверам, які злучае ў адну лінію ўсе агнявыя пункты абароны.

|| прым. траншэ́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ізаба́та, ‑ы, ДМ ‑баце, ж.

Лінія на карце, якая злучае пункты аднолькавых глыбінь вадаёмаў (акіянаў, мораў, азёр і пад.).

[Ад грэч. isos — роўны, аднолькавы і bathos — глыбіня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уключы́ць сов.

1. в разн. знач. включи́ть;

у. тэлеві́зар — включи́ть телеви́зор;

у. у прагра́му но́выя пу́нкты — включи́ть в програ́мму но́вые пу́нкты;

2. включи́ть, внести́;

у. у спіс — включи́ть (внести́) в спи́сок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

colon

I [ˈkoʊlən]

n.

двухкро́п’е n., два пу́нкты

II [ˈkoʊlən]

n., pl. -lons, -la

то́ўстая кі́шка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дыя́метр, ‑а, м.

Адрэзак прамой, які злучае два пункты акружнасці і праходзіць праз яе цэнтр. Дыяметр круга. // Папярочнік любога круглага цела, плошчы, прасторы. Дыяметр шара.

[Ад грэч. diámetros — папярочнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадзнача́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Адзначыць што‑н. у многіх месцах; адзначыць усіх, многіх. Паадзначаць патрэбныя месцы ў кнізе. Паадзначаць пункты на карце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарызанта́ль, ‑і, ж.

1. Прамая лінія, паралельная плоскасці гарызонта; проціл. вертыкаль.

2. Лінія, якая злучае на карце пункты мясцовасці, размешчаныя на аднолькавай вышыні над узроўнем мора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ізалі́нія, ‑і, ж.

Спец. Лінія на геаграфічнай карце, графіку і пад., якая злучае пункты з аднолькавымі паказчыкамі якіх‑н. фізічных велічынь (ціску, тэмпературы, вільготнасці і пад.).

[Ад грэч. ísos — роўны, аднолькавы і лац. linea — лінія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)