Holy Communion [ˌhəʊlikəˈmju:niən] n. eccl. свято́е прыча́сце

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

літургі́я, ‑і, ж.

Хрысціянскае царкоўнае набажэнства, у час якога робяць прычасце; абедня.

[Грэч. liturgia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прычасці́цца, ‑чашчуся, ‑часцішся, ‑часціцца; зак.

Удзельнічаючы ў абрадзе прычашчэння, прыняць прычасце (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sacrament [ˈsækrəmənt] n. eccl. прыча́сце, прычашчэ́нне; та́інства;

the Blessed/Holy Sacrament Свято́е Прыча́сце;

take the sacrament прычашча́цца;

the sacrament of confession та́інства спо́ведзі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дарано́сіца, ‑ы, ж.

Спец. Пасудзіна, у якой свяшчэннаслужыцель носіць прычасце для прычашчэння па-за царквой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Каму́нія ’прычасце, прыняцце асвячонага хлеба і віна’, ’еўхарыстыя’, ’трэцяя частка імшы ў касцёле’ (Федар. 1), ст.-бел. комуния, коммуния ’тс’ запазычана са ст.-польск. komunia, якое з лац. commūniō ’супольнасць, з’яднанасць, адзінства’, а з IV ст. ’аб’яднанне веруючых’, ’прычасце’ < лац. commūnis ’агульны’ (Слаўскі, 2, 402).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прычасці́ць, ‑чашчу, ‑часціш, ‑часціць; зак., каго-што.

Справіць над кім‑н. абрад прычашчэння, даць прычасце. — Да вас, бацюшка, Апанас Каваль прыйшоў, просіць хворую прычасціць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kommunión

f -, -en рэл. прыча́сце, прычашчэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Hósti¦e

f -, -n царк. про́сфіра, прыча́сце

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Méssopfer

n -s, - царк. прыча́сце, святы́я дары́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)