пу́нкцыя, ‑і, ж.

Пракол якой‑н. поласці, сасуда для лячэння або даследавання. Пункцыя ныркі.

[Ад лац. punctio — укол.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прако́лванне н. гл. пракол 1.

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

парацэнтэ́з

(гр. parakentesis = пракол)

пракол барабаннай перапонкі з мэтай даць магчымасць выцяканню гною.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

таракаскапі́я, ‑і, ж.

Спец. Метад агляду плеўральнай поласці пры дапамозе аптычнага прыбора, які ўводзяць праз пракол грудной сценкі.

[Ад грэч. thórakos — грудзі і ...скапія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пракало́цца, ‑калюся, ‑колешся, ‑колецца; зак.

Атрымаць пракол. Пасля абеду Каваль вазіў бярвенні. Апошні рэйс быў няўдалы: пракалоўся скат. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Punktión

f -, -en мед. прако́л, пу́нкцыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

prick​1 [prɪk] n.

1. уко́л, прако́л

2. след ад уко́ла

3. боль ад уко́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

puncture​2 [ˈpʌŋktʃə] v.

1. прако́лваць; прабіва́ць дзі́рку

2. атрыма́ць прако́л;

The tyre pun ctured. Шына лопнула.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

перфара́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. перфараваць.

2. Пракол, прарыў полага або трубчастага органа цела чалавека або жывёлы.

3. Сістэма спецыяльна прабітых скразных адтулін на чым‑н. Пашкодзіць перфарацыю. Упрыгожыць абутак перфарацыяй.

[Лац. perforatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пу́нкцыя

(лац. punctio = уколванне)

пракол сценкі якой-н. поласці цела, сасуда, органа для лячэння або даследавання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)