імплікава́ць

‘пацягнуць (цягнуць) за сабой што-небудзь, мець вынікам што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. імпліку́ю імпліку́ем
2-я ас. імпліку́еш імпліку́еце
3-я ас. імпліку́е імпліку́юць
Прошлы час
м. імплікава́ў імплікава́лі
ж. імплікава́ла
н. імплікава́ла
Загадны лад
2-я ас. імпліку́й імпліку́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час імпліку́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

імплікава́ць

‘пацягнуць (цягнуць) за сабой што-небудзь, мець вынікам што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. імпліку́ю імпліку́ем
2-я ас. імпліку́еш імпліку́еце
3-я ас. імпліку́е імпліку́юць
Прошлы час
м. імплікава́ў імплікава́лі
ж. імплікава́ла
н. імплікава́ла
Загадны лад
2-я ас. імпліку́й імпліку́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час імплікава́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

tug​1 [tʌg] n.

1. рыво́к;

give a tug at smth. пацягну́ць за што-н.

2. буксі́р, буксі́рнае су́дна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

verstáuchen

vt мед. вы́віхнуць, вы́круціць, пацягну́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

поволочи́ть сов. павалачы́; пацягну́ць; пацяга́ць; (долго, много, неоднократно) папацяга́ць, папаця́гваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

повле́чь сов.

1. (повести, потащить кого, что) книжн. павалачы́, пацягну́ць;

2. (вызвать последствие) вы́клікаць, пацягну́ць;

это повлечёт за собо́й осложне́ния гэ́та вы́кліча ўскладне́нні;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

obciągnąć

зак. абцягнуць; пакрыць, пацягнуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ *Пацягці́, поцегці ’пацягнуць’, ’паплесціся’ (ТС). З укр. потягти ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тылыска́ць ‘тузаць, цягаць’, тыласну́ць ‘тузануць, пацягнуць рыўком’ (Бяльк.). Гл. таласкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ По́валач ’нацяганы, зблытаны лён ці інш.’ (Нар. сл.). Ад павалачы ’пацягнуць’ (Касп.) < бачачы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)