даміна́нтны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які мае адносіны да дамінанты; асноўны, пануючы. Дамінантныя прыметы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пано́ўны разм гл пануючы

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ascendant, ascendent [əˈsendənt] n., adj. fml які даміну́е/пану́е; пану́ючы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

даміну́ючы, ‑ая, ‑ае.

Які дамінуе; асноўны, пануючы. Дамінуючым матывам многіх апавяданняў зрабіўся глыбокі роздум аб лёсе роднага краю. Пшыркоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панава́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. пану́ю пану́ем
2-я ас. пану́еш пану́еце
3-я ас. пану́е пану́юць
Прошлы час
м. панава́ў панава́лі
ж. панава́ла
н. панава́ла
Загадны лад
2-я ас. пану́й пану́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час пану́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

regíerend

a які́ кіру́е, пану́ючы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

даміна́нты

(лац. dominans, -ntis = пануючы)

віды раслін, якія колькасна пануюць у фітацэнозах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

экано́міка, -і, ДМ -міцы, ж.

1. Сукупнасць вытворчых адносін, якія адпавядаюць дадзенай ступені развіцця прадукцыйных сіл грамадства; пануючы спосаб вытворчасці ў грамадстве.

Э. пераходнага перыяду.

2. Арганізацыя, структура і стан гаспадарчага жыцця або якой-н. гаспадарчай дзейнасці.

Э. прамысловасці.

Э. сельскай гаспадаркі.

3. Навуковая дысцыпліна, што вывучае якую-н. галіну вытворчай, гаспадарчай дзейнасці.

Э. працы.

|| прым. эканамі́чны, -ая, -ае.

Э. крызіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пераважа́ючы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад пераважаць.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Найбольш пашыраны, распаўсюджаны; асноўны, пануючы. Пераважаючым у беларускай арфаграфіі з’яўляецца фанетычны прынцып пісьма. Юргелевіч. Крытычны рэалізм заваёўваў пазіцыі пераважаючага напрамку ў літаратуры. Казека.

3. Дзеепрысл. незак. ад пераважаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dominant

[ˈdɑ:mɪnənt]

1.

adj.

1) даміну́ючы, найбо́льш уплыво́вы, пану́ючы; гало́ўны, вяду́чы

2) які́ ўзвыша́ецца над акалі́чнаю мясцо́васьцю

2.

n. Mus.

даміна́нта f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)