адпяча́так, ‑тка, м.

Спец. След ад пальцаў, які астаўся на чым‑н. Адпячаткі пальцаў на кнізе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчыпко́вы, -ая, -ае.

Пра музычныя інструменты: такі, з якога гукі здабываюцца шчыпком пальцаў або спецыяльнай цвёрдай пласцінкай.

Шчыпковыя струнныя інструменты (арфа, гітара, гуслі, мандаліна і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аплікату́ра, ‑ы, ж.

1. Спосаб размеркавання пальцаў, найбольш зручны пры ігры на музычных інструментах.

2. Лічбавае абазначэнне над нотамі парадку размеркавання пальцаў музыканта.

[Ад лац. applicare — прыладжваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяспа́льцы, ‑ая, ‑ае.

У якога няма (ці нехапае) пальцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяціпа́льцы, ‑ая, ‑ае.

Які мае пяць пальцаў. Пяціпальцыя канечнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́бачніца, ‑ы, ж.

Прылада для намочвання пальцаў (звычайна пры падліку грошай).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

toeless

[ˈtoʊləs]

adj.

бяз па́льцаў (на назе́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дактылало́гія, ‑і, ж.

Спосаб размовы глуханямых пры дапамозе пальцаў рук; ручная азбука.

[Ад грэч. daktylos — палец і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мітэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жаночая пальчатка без пальцаў.

[Фр. mitaine — пальчатка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суста́ў, -та́ва м. суста́в;

кале́нны с. — коле́нный суста́в;

~та́вы па́льцаў — суста́вы па́льцев

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)