за́растак, ‑тка, м.

Палавое пакаленне ў вышэйшых споравых раслін (папарацяў, хвашчоў, дзеразы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эякулява́ць

‘заканчваць палавое ўзбуджэнне эякуляцыяй’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. эякулю́ю эякулю́ем
2-я ас. эякулю́еш эякулю́еце
3-я ас. эякулю́е эякулю́юць
Прошлы час
м. эякулява́ў эякулява́лі
ж. эякулява́ла
н. эякулява́ла
Загадны лад
2-я ас. эякулю́й эякулю́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час эякулю́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Sex

m - i -es секс, палаво́е каха́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pubescence

[pju:ˈbesəns]

n.

1) палаво́е дасьпява́ньне

2) пушо́к -ка́ m. (на расьлі́нах)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

размнажэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. размнажаць — размножыць і размнажацца — размножыцца.

2. Аднаўленне патомства жывёльным або раслінным арганізмам. Бясполае размнажэнне. Палавое размнажэнне. Вегетатыўнае размнажэнне раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гаметагані́я

(ад гамета + -ганія)

палавое размнажэнне ў прасцейшых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

rozród, ~odu

rozr|ód

м. біял. размнажэнне;

rozród płciowy — палавое размнажэнне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прата́лій

(ад гр. pro = наперадзе + thallos = галінка)

палавое пакаленне папарацей, хвашчоў, дзеразы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сады́зм, ‑у, м.

1. Палавая ненармальнасць, якая праяўляецца ў жаданні мучыць асобу другога полу, каб задаволіць сваё палавое пачуццё.

2. перан. Заўзятая цяга да жорсткасці, катаванняў; задавальненне ад чужых пакут. Ён, вядома, бязлітасны, гэты мужык [Клопікаў]. Ён наводзіць жах на турэмных насельнікаў сваім садызмам. Лынькоў.

[Ад імя французскага пісьменніка 18 ст. маркіза дэ Сад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абстыне́нцыя

(лац. abstinentia)

1) поўнае ўстрыманне ад ужывання спіртных напіткаў;

2) палавое ўстрыманне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)