Ляле́біць ’песціць, даглядаць’ (Бяльк.). Да ляле́яць (гл.). Зычны ‑б‑ замест ‑й, відаць, пад уплывам польск. uwielbić ’горача любіць’, ’пакланяцца’ ці бел. ⁺вяле́біць (параўн. ст.-бел. велбити, вельбити ’славіць, праслаўляць’, ’велічаць, узвялічваць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

idolize

[ˈaɪdəlaɪz]

1.

v.t.

1) пакланя́цца каму́ як і́далу, рабі́ць з каго́ і́дала

2) мо́цна любі́ць каго́, захапля́цца кім

2.

v.i.

пакланя́цца і́далам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ánbeten

vt пакланя́цца (каму -н.), малі́цца (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

преклоня́ться

1. прям., перен. схіля́цца;

2. (испытывать чувство глубокого почтения) пакланя́цца;

3. страд. схіля́цца; см. преклоня́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

magnify

[ˈmægnɪfaɪ]

v., -fied, -fying

1) павялі́чваць, пабо́льшваць

2) перабо́льшваць

3) ухваля́ць; сла́віць, пакланя́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

pedestal [ˈpedɪstl] n. фунда́мент, падму́рак (калоны); п’едэста́л

♦

put/place smb. on a pedestal ста́віць каго́-н. на п’едэста́л, пакланя́цца каму́-н.; узно́сіць, расхва́льваць каго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

uwielbiać

uwielbia|ć

незак. пакланяцца; любіць;

~ła jeść słodycze — яна любіла есці салодкае

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нонадаранты́зм

(ад лац. non = не + adorantes = якія пакланяюцца)

рэлігійна-філасофскі рух на Беларусі ў 2-й пал. 16 ст., паслядоўнікі якога адмаўляліся пакланяцца Хрысту, лічылі яго не богам, а чалавекам, не прызнавалі неўміручасці душы, замагільнага свету.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

glorify

[ˈglɔrɪfaɪ]

v.t. -fied, -fying

1) услаўля́ць, праслаўля́ць, усхваля́ць; апява́ць (у пе́сьнях, ве́ршах)

2) славіць, пакланя́цца (Бо́гу); хвалі́ць

3) упрыго́жваць; праясьня́ць, рабі́ць я́сным (не́ба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

спі́на, -ы, мн. -ы, спін, ж.

Частка тулава ад шыі да крыжа.

Выпрастаць спіну.

◊

Гнуць спіну —

1) многа і цяжка працаваць на каго-н.;

2) перад кім пакланяцца, угоднічаць.

За спінай вялікі вопыт работы — у мінулым.

На ўласнай спіне зведаць што-н. — на сваім вопыце.

Не разгінаючы спіны — без адпачынку, старанна рабіць што-н.

Павярнуцца спінай да каго-, чаго-н. — выказаць абыякавасць, знявагу, перастаць звяртаць увагу на каго-, што-н.

Рабіць што-н. за спінай у каго-н. — без ведама каго-н.

|| памянш. спі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

|| прым. спінны́, -а́я, -о́е.

Спінныя пазванкі.

С. мозг (у пазваночніку).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)