на́марзень, ‑зня, м.

Падоўжны брусок, які набіваецца на капылы ў санях. Трашчаць намарзні, сціснутыя з двух бакоў .. вязамі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпунт, -а, М -нце, мн. -ы́, -о́ў, м. (спец.).

1. Падоўжны выступ ці паз для злучэння дошак, брусоў і пад., а таксама злучэнне такога віду, пры якім выступ адной са злучаных частак уваходзіць у паз другой часткі.

2. Дошка, брус, бэлька і пад., на адным канце якой зроблены падоўжны выступ, а на другім — паз.

3. Корак, якім затыкаюць бочку.

◊

Ад усіх бочак шпунт або пад усе бочкі шпунт — пра чалавека, якога калі трэба і калі не трэба пасылаюць выконваць розныя даручэнні, просьбы.

|| прым. шпунтавы́, -а́я, -о́е (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Längsrichtung

f -, -en падо́ўжны накі- ру́нак [напра́мак]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

lengthwise

[ˈleŋӨwaɪz]

1.

adv.

уздо́ўж

2.

adj.

падо́ўжны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

fore-and-aft

[,fɔrənˈæft]

adj.

падо́ўжны, уздо́ўж карабля́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

трайня́, ‑і, ж.

Падоўжны брус у калёсах, які злучае пярэднюю вось з задняй. Тут быў Базыль, Антось Тацянін, Карусь Дзівак (ён між парканін Схаваў трайню, рагач, дзве восі, Тайком узяўшы ад Антося). Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муто́н

(фр. mouton = баран)

падоўжны або выпуклы выступ скальнага падножжа, выгладжаны ледніком.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

longitudinal

[,lɑ:ndʒəˈtu:dənəl]

adj.

1) падо́ўжны

longitudinal section — падо́ўжнае сячэ́ньне

2) геаграфі́чнай даўгаты́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Längsschnitt

m -(e)s, -e тэх. падо́ўжнае сячэ́нне, падо́ўжны разрэ́з

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

oblong

[ˈɑ:blɔŋ]

1.

adj.

1) падо́ўжны, прадаўгава́ты

2) прастаку́тны

2.

n.

прастаку́тнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)