мула́т, -а, М -ла́це, мн. -ы, -аў, м.

Нашчадак белага чалавека і негра.

|| ж. мула́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. мула́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

scion [ˈsaɪən] n.

1. fml нашча́дак, пато́мак;

a scion of an ancient house нашча́дак старажы́тнага ро́ду

2. bot. па́сынак (расліны)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

крэо́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Нашчадак першых іспанскіх і партугальскіх каланізатараў у Лацінскай Амерыцы.

|| ж. крэо́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. крэо́льскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пато́мак м. разм. гл. нашчадак

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

калані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Жыхар калоніі (у 2, 3 знач.). Некалі ў Маскве жыў нашчадак даўніх немцаў-каланістаў. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

potomek

м. патомак, нашчадак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пато́мак, ‑мка, м.

Тое, што і нашчадак. Пакінем спадчыну мы для патомкаў Інакшую ад той, Што ўзялі мы ад продкаў на абломках Гісторыі сваёй. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насле́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, якая атрымала спадчыну або мае права на яе атрыманне; спадкаемец.

Законны н.

2. перан. Пераемнік, прадаўжальнік якой-н. справы; нашчадак.

Наследнікі лепшых традыцый.

|| ж. насле́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

offspring [ˈɒfsprɪŋ] n. (pl. offspring) fml

1. пато́мак, нашча́дак, ато́жылак

2. пато́мства, маладня́к (пра жывёлу)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дэсцэндэ́нт

(лац. descendens, -ntis = зыходны)

уст. нашчадак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)