Назоўнік. Гл. назоўны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

намінаты́ў

[лац. (casus) nominativus]

лінгв. назоўны склон.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Nóminativ

m -s, -e грам. назо́ўны склон

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wérfall

m -(e)s, -fälle грам. назо́ўны склон

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

subjective [səbˈdʒektɪv] adj.

1. суб’екты́ўны;

a su bjective impression асабі́стае, суб’екты́ўнае ўра́жанне

2. ling. суб’е́ктны;

the subjective case назо́ўны склон

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

subjective

[səbˈdʒektɪv]

adj.

1) суб’екты́ўны

2) асабі́сты, прыва́тны (ду́мка, пагля́д)

3) дзе́йнікавы

subjective case — назо́ўны склон

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АМАФО́РМЫ

(ад гама... + лац. forma форма, вонкавы выгляд, абрыс),

словы, якія ў асобных граматычных формах супадаюць гучаннем і напісаннем, але не супадаюць значэннем. Амаформы могуць быць словамі той самай або розных часцін мовы, напр., «горы» (назоўны склон мн. л. назоўніка «гара») і «горы» (месны склон адз. л. назоўніка «гора»), «кліч» (назоўнік) і «кліч» (дзеяслоў загаднага ладу), «вусны» (назоўнік) і «вусны» (прыметнік) і інш.

т. 1, с. 308

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

mianownik

м.

1. грам. назоўны склон;

2. мат. назоўнік;

sprowadzić do wspólnego ~a — прывесці да агульнага назоўніка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

склон, ‑у, м.

Граматычная катэгорыя іменных часцін мовы, у якой выражаюцца семантыка-сінтаксічныя адносіны паміж словамі; форма іменнай часціны мовы. Развіццё катэгорыі склону ў славянскіх мовах. □ Змяненне назоўнікаў па склонах называецца скланеннем. Граматыка.

•••

Вінавальны склон — склон, які адказвае на пытанні: каго? што?

Давальны склон — склон, які адказвае на пытанні: каму? чаму?

Месны склон — склон, які адказвае на пытанні: аб кім? аб чым?, ужываецца толькі з прыназоўнікам.

Назоўны склон — зыходная склонавая форма, у якой назоўнік ужываецца як назва асобы, прадмета, з’явы; адказвае на пытанні: хто? што?

Родны склон — склон, які адказвае па пытанні: каго? чаго?

Творны склон — склон, які адказвае на пытанні: кім? чым? і абазначае прыладу або спосаб дзеяння.

Ускосныя склоны — усе склоны, акрамя назоўнага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

склон м. грам. Kásus m -, -, Fall m -s, Fälle;

кірава́ць склонам éinen Kásus regíeren;

назо́ўны склон Nóminativ [-ti:f] m -s, -e [-ti:və];

ро́дны склон Génitiv [-ti:f] m -s, -e [-ti:və];

дава́льны склон Dátiv [-ti:f] m -s, -e [-ti:və];

вінава́льны склон Ákkusativ [-ti:f] m -s, -e [-ti:və];

ме́сны склон Lókativ [-ti:f] m -s, -e [-ti:və];

ужыва́нне склонаў Kásusgebrauch m -(e)s;

уско́сны склон ábhängiger Kásus

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)