Мікіта Віктар Васілевіч

т. 10, с. 356

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Міхалкоў Мікіта Сяргеевіч

т. 10, с. 484

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мураўёў Мікіта Міхайлавіч

т. 11, с. 30

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Перавознікаў Мікіта Іосіфавіч

т. 12, с. 272

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Растоўцаў Мікіта Фёдаравіч

т. 13, с. 366

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Смарчкоў Мікіта Іванавіч

т. 15, с. 52

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Талстой Мікіта Ільіч

т. 15, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Хрушчоў Мікіта Сяргеевіч

т. 17, с. 65

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кві́та, у знач. вык. (разм.).

Усё, даволі; ніякай размовы.

Заплаціла і к.

І к., дзядзька Мікіта!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзя́дзька, -і, м.

1. мн. -і, -аў. Бацькаў або матчын брат.

У госці прыехаў д.

Лявон.

2. мн. -і́, -о́ў. Дарослы мужчына наогул; зварот да старэйшага мужчыны.

Скажыце, д., як прайсці ў бальніцу?

◊

І квіта, дзядзька Мікіта (разм.) — і ўсё тут.

|| ласк. дзя́дзечка, -і, мн. -і, -чак, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)