шва́бра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Мятла з мачалы, вяровак і пад., уробленых у калодку.

|| прым. шва́бравы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

besom [ˈbi:zəm] n. ве́нік, мятла́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мяцёлка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. гл. мятла.

2. Суквецце некаторых раслін, якое нагадвае па форме мятлу.

|| прым. мяцёлачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

broom [bru:m] n.

1. ве́нік, мятла́

2. bot. ракі́тнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sweeper [ˈswi:pə] n.

1. падмята́льшчык; падмята́льшчыца

2. мятла́, ве́нік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Kéhrbesen

m -s, - мятла́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

пустазво́н, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які гаворыць пустое; балбатун, пустамеля. Мятла цвёрда абяцаў, а ён не пустазвон, а чалавек слова. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шу́шамець, ‑і, ж.

Абл. Смецце. У тыя дні складаліся кантрольныя лічбы, самакрытычная мятла вымятала з самых цёмных кутоў усялякую шушамець. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Метлі́на ’мятліца ў жыце’ (Растарг.). Да мятла 1. Параўн. там жа мятлі́на (павелічальнае) ’мятла’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мятлі́нак ’трава мятліца, Agrostis, L.’ (слонім., Сцяшк. Сл.). Відаць, з польск. miotlina, mietlina ’благая мятла’. Да мятла© (гл.).⇉.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)